Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szpital psychiatryczny i co dalej?

Hej,

Dzisiaj rano zaliczyłam siłownię. Od razu lepiej się poczułam. Zmierzyłam się też, chociaż tych wymiarów bardzo się bałam. Wygląda to tak:

Biust: 88

Talia: 63

Brzuch: 68

Biodra: 90

Uda: 51

Łydki: 31

Źle nie jest, ale może być lepiej, szczególnie jeśli chodzi o uda. Biodra urosły, ale ćwiczę też sporo na pośladki i są nieco większe niż kiedyś :)

A tymczasem kontynuuję relację związaną z chorobą mojego syna.

Tak jak już pisałam w poprzednim wpisie, pierwszą naszą reakcją na próbę samobójczą mojego syna było zawiezienie go na izbę przyjęć najbliższego szpitala psychiatrycznego. Wsadziliśmy go w auto i pojechaliśmy.

Pamiętam wszystko jak przez mgłę, bo byłam w takim szoku, że ciężko mi było się skupić. Czekając na wejście do gabinetu byłam świadkiem zdarzenia, które na długo zapadnie mi w pamięć.

W gabinecie siedziała matka z może 9-10 letnią dziewczynką. Początkowo nic nie było słychać, pewnie standardowy wywiad. Dziecko było spokojne. W pewnym momencie usłyszeliśmy, że pani lekarka mówi, że dziecko będzie musiało zostać na oddziale. Dziewczynka początkowo cicho zaczęła mówić, że ona nie chce, że chce zostać z mamą. Z każdą chwilą była coraz bardziej zdenerwowana, aż w końcu zaczęła dość głośno płakać. Kilka minut później z gabinetu wyprowadziło ją dwóch sanitariuszy, taką kruchą, w koszulce nocnej, bosą. Dziewczynka wyrywała się i krzyczała, musieli złapać ją za ręce i nogi żeby ją utrzymać. 

Krzyczała do idącej za nią zapłakanej matki "nienawidzę Cię, że mnie tu zostawiasz". Do tej pory jak o tym myślę, to łzy napływają mi do oczu. 

W końcu po około 1-2 godzinach czekania, późnym wieczorem weszliśmy do gabinetu. Zaczał się standardowy wywiad lekarski, na którym syn potwierdził swoje myśli samobójcze i to, że trwają one już jakiś czas. Ponieważ połknął tabletki, to standardową procedurą było skierowanie go do normalnego szpitala na obserwację. Nie przyjęli nas więc tego dnia. Syn karetką został zabrany do drugiego szpitala, my pojechaliśmy tam za nim. 

Na izbie spędziliśmy kolejne kilka godzin zanim nas przyjęli. Ostatecznie zrobili synowi test na covida, położyli go w sali obserwacyjnej i kazali dowiadywać się następnego dnia co dalej.

Nie pamiętam tej nocy, prawdopodobnie większość przepłakałam. Rano obudziłam się, spakowałam kilka rzeczy dla syna i pojechałam go odwiedzić. Rozmawiałam z jego lekarką, która stwierdziła, że czekają na wyniki jego badań, jak tylko przyjdą i będą OK to go wypiszą. Jednocześnie warunkiem, żebym mogła tam z nim siedzieć było zrobienie przeze mnie testu na covida. Zgodziłam się i zostałam wpuszczona do sali, na której leżał.

Siedzieliśmy tam wiele godzin, nikt nas o niczym nie informował, po czym wieczorem okazało się, że zmieniła się lekarka, która stwierdziła, że mimo dobrych wyników ona go zostawia na kolejną noc w szpitalu. Mi nie pozwolili wyjść, stwierdzając, ze jak wyjdę to już mnie do niego ponownie nie wpuszczą.  Nie miałam przy sobie nic, ani na przebranie, ani do jedzenia. Położyli nas na oddziale patologii noworodków (Sic!). W jednej malutkiej salce leżała matka z nowonarodzoną córeczką, ojciec z 2-3 letnią dziewczynką i ja z moim 15-letnim synem, który jeszcze wczoraj chciał odebrać sobie życie.

Gdy zasnął a ja patrzyłam na niego, takiego bezbronnego, wymęczonego, zrezygnowanego, leżącego w tym łóżku, w głowie przewijały mi się wszystkie obrazy, od jego narodzin, pierwszych kroków, tego jak bardzo staraliśmy się o dziecko i jaka byłam szczęśliwa jak zobaczyłam 2 kreski na teście. Płacz, ból głowy, zmęczenie, przerażenie, to pamiętam z tamtego momentu. Jedyne o czym marzyłam to obudzić się, żeby okazało się, że to wszystko było złym snem.

Rano, po nieprzespanej nocy (spałam skulona na krześle dostawionym przy szpitalnym łóżku) otrzymaliśmy informację o tym, że nas wypiszą. Jednak kierownik tego oddziału chciała przeprowadzić z nami rozmowę. Zgodziłam się, chociaż gdybym wiedziała w jakim kierunku ona się potoczy, to pewnie bym zrezygnowała.

Usiedliśmy w pokoju w obecności tej lekarki (starsza kobieta) oraz dwóch młodych uczących się lekarzy. Bez żadnej wstępnej rozmowy z synem ani ze mną pani doktor przeszła do rzeczy, oznajmiając mi, że ona uważa, że tak naprawdę to co zrobił mój syn to moja wina i wskazuje to na zaniedbanie rodzicielskie z mojej strony. Wstrząsnęło mną to, moja i tak niska pewność siebie legła w tym momencie w gruzach, wpadłam w histerię. Na moje pytanie po czym ona tak wnioskuje stwierdziła, że wie to z doświadczenia, poznała to po wieku mojego syna i po lekach jakie połknął (połknął to co znalazł w apteczce, czyli Ibuprom, jakieś witaminy, probiotyki, coś na przeziębienie). Postraszyła dodatkowo, że jeśli sytuacja się powtórzy ona to zgłosi do sądu i będę mieć nad sobą kuratora. 

Wyszłam stamtąd zdruzgotana, bo tak naprawdę od samego początku tego zdarzenia czułam się winna, że nie zauważyłam niczego wcześniej, że nie ochroniłam mojego dziecka. Ale to dobiło mnie całkowicie, jeszcze długi czas po tym zdarzeniu musiałam to przepracowywać na swojej terapii.

Wyszliśmy i prosto z jednego szpitala pojechaliśmy z powrotem na izbę przyjęć do psychiatryka. Tym razem, oczywiście po kilku godzinach czekania został przyjęty. Wymęczony po poprzednim szpitalu nie był już jednak tak dobrze nastawiony do wizji zamknięcia go w kolejnym. O ile w dniu zdarzenia prosił mnie o pomoc i zawiezienie go do szpitala, o tyle tego dnia zaczął już mówić, że chcemy go tam zamknąć jak w więzieniu, że gdyby nam na nim zależało, to byśmy tego nie robili itp. Sytuacja podobna do tej z małą dziewczynką z początku wpisu, tylko na "dojrzalszym" poziomie. 

Nie uległam, byłam przekonana, że na tamten moment to najlepsze co możemy zrobić dla niego. Dziś już takiej pewności nie mam, ale o tym będę pisała w kolejnym wpisie. 

Chciałabym Wam jednocześnie podziękować za słowa wsparcia jakie od Was otrzymuję. To dla mnie dużo znaczy, jesteście kochane!