Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po spacerze....

Spacer, jak spacer...Bylo bardzo cieplo! Slonce przygrzalo letnia temperatura, park pelen dzieciarni...Jednym slowem, jakies ozywienie!
 Poaszlam  zlapac troche "dobroci" w moje emocjonalnie-rozkolysane serce (taka juz moja natura...). I co zastalam, a raczej, z czym powrocilam? Napewno powrocilam ze zmeczonymi dziecmi, brudnymi, spragnionymi picia i jedzenia. Ale, wrocilam tez  z bolesnym wspomnieniem ludzkich spojrzen...Tak...Nikt mi nic (bezposrednio!) nie powiedzial, ale te spojrzenia rzucane - niby ukradkiem! - wystarczyly mnie za wszytsko! Kiedy to ludziska w parku widzieli mnie ostatni raz w takiej odslonie? (do parku chodzilam regularnie - zima-nie zima, ale ludziska nie!)
No, i zrozumialam! A , co tu bylo do zrozumienia? Ot, przytylam pare ladnych kilo, i ludzie to zauwazyli....Nikt nic nie mowil, bo takich rzeczy sie nie mowi wprost - kazdy ma swoje lustro w domu, prawda? I, tak sie zastaanawiam, czy jest jeszcze jakis bardziej dopingujacy powod, dla , ktorego powinnam - nie dosc, ze wrocic do swojej wagi sprzed tycia, lecz - zebrac sie w sily, i dojsc do wagi upragninej?
 Jednym slowem, spacer byl bardzo "tresciwy" w przezycia, moze nie tylko na wspomnieniach z tegoz - sie konczy? I tu caly bol mojej slabej woli...