Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Siedziala taka milczaca...

..zwinieta  prawie w klebek. Malej , drobnej postury, z chusta czarnego koloru na glowie, tak duza  chusta, ze spowijala Jej cale cialo. Ona, nic nie mowiaca, spogladajaca na mnie ukradkiem...Cos "klulo" mnie w Jej wzorku.Naprawde, to nie chcialam do Niej zagadac! Mialam do Niej jakas niechec, wewnetrzny opor, ktory(w koncu) zaoowocowal wyrzutem sumienia.... Wiec, z wielka niechcecia - jakby  wrecz z odraza! - burknelam cos na "dzien dobry". A Ona - nagle zmienila sie na twarzy. Najpierw - jakby niedowierzanie - czy aby to do Niej zagadnelam? Tak, do Ciebie Kobieto mowie, tylko, prosze! -nie bierz tego za dobra monete! Ja (tak naprawde!) nie mam ochoty na gadnie z Toba...Moje mysli drylowaly mi mozg, a jezyk przeczyl woli - i dalej kontynuowalam - pytajac, czy aby jeszcze moge w czyms pomoc? No i uslyszalam niesmiale  - tak...Pomagalam dalej - oferujac swoja pomoc..Coraz wieksze niedowierzanie na Jej twarzy, a potem - coraz wieksze wzruszenie Kobiety. Gdy zblizylam sie, by otworzyc Jej pojemniczek z jogurtem - Kobieta zaczela calowac mnie po rekach! O, Boze! Tylko nie to!!! Szybko wyrwalam swoje dlonie z uscisku slabych, drobnych, umeczonych rak Kobiety. Speszona moja reakcja, zaczela mnie szeptem pzepraszac. Szybko sie zreflktowalam Jej speszeniem i ....sama chwycilam Jej dlonie i ucalowalam kilkakrotnie, przelamujac w sobie wszystkie opory jakie do tej chwili zkumulowaly sie we mnie od pierwszej chwili naszego spotkania. Przez chwile, ale tylko przez chwile - mignal mi  oczach wizerunek Matki Teresy. I oto zdalam spbie sprwe z fizycznego popdobienstwa Obu Kobiet, jedyne, co roznilo Je miedzy soba to  kolor skory... Wielka radosc wypelnila moje serce, ogromne wzruszenie , lzy naplynely mi do oczu wielka struga...Plakalam...I uslyszalam glos, taki malutki, cichutki szept w moim sercu: "Jestem...narodzilem sie...przyjelas mnie..zdazylas!"


    P.S. Za szczere zyczenia uratowania Swiat Bozego Narodzenia - serdecznie dziekuje!