Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie chce Mu sie zyc,

i nawet Mu sie nie dziwie. On mowi, ze nikt nie chce Mu pomoc. lezy w szpitalu juz szesc miesiecy. Z kazdym tygodniem przybywa Mu nowych problemow zdrowotnych. Jest juz tym zmeczony. Mial przeszczep pluc, nawet nie wiem kiedy, ale juz jakis czas temu...Potem cos Mu sie pokomplikowalo...Lezy juz taki zmarnowany. A jak juz ktos lezy z cierpieniem swoim jakis czas, to wszyscy zdaza sie do tego widoku przyzwyczaic, co nie szawsze dziala na korzysc chorego. Moze poprostu nie ma juz dla Niego pomocy radykalnej? Nie wiem. Wiem jedno, ze On nie ma ochoty zyc. Do tego jeszcze  -  slabo mowi po angielsku , wiec czasami probuje cos odgadnac z pomoca paru znanych mi wyrazow  jezyka wloskiego, i jakos sie dogadujemy... Wiem, ze juz sie poddaje...Ale nie tak do konca, wiec podbudowuje Go...Ostatnio zobaczylam jego noge , na ktorej pokazala sie zyla grubosci tak duzej (nie chce uzyc tu porownania, bo moge zniesmaczyc wielu z Was...) ze, az sama sie przestraszylam! Dalam sama sobie czas na oswojenie sie z tym widokiem, i nawet probowalam (lekko) przez rekawiczki - dotknac tej zyly. Taka walka z wlasna przekora, ktora mi daje jakas satysfakce z wygrana z wlasnym wstretem, uprzedzeniem...Az w koncu, poprosilam, zeby sie nie poddawal, bo sam nawet nie wie komu i w jaki sposob sluzy swoim cierpieniem. Spojrzal na mnie z wielkim niedowierzaniem, i jakas iskierka radosci w nich zaplonela, slowo daje! No, to juz sie nie powstrzymalam, i poprosilam, by jedno ze swoich cierpien  - ofiarowal w mojej intencji...Nie moglam przejsc(przeciez) kolo takiego Skarbu! Musialam zaczerpnac z Niego! Tak mi podpowiadal rozsadek. Zebralam o dar u Chorego, Cierpiacego, a On Sam - zdziwiony!-odkryl, ze zdrowi tez potrzebuja lekarza! Fizycznie - zdrowi...Ale czy duchowo? On , chory na ciele, wydaje sie pokonywac nas o spory dystans w swojej wielkosci i wlasnie to chce Mu powiedziec, tylko czy sie dogadamy w takich subtelnosciach? Musimy!