Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Faceci... i ich podejście do naszych diet

Witajcie!

Pozostali domownicy wrócili. 
Chłopak się wyprowadził. 
A mi jest jakoś pusto bez wspólnych wieczorów i wspólnych poranków. 

Mogłabym mieć już własne mieszkanie. 
Zdecydowanie tak.
Tylko jak w dzisiejszych czasach iść "na swoje?" 
Przy naszych marnych zarobkach to niemożliwe. 

Ale nie o tym chciałam. 
Wracam do tematyki diet. 
I podejścia naszych wspaniałych chłopaków do odchudzania. 

Często czytam, że u Was posiadanie partnera wiąże się ze skreśleniem diety. 
Z jedzeniem niezdrowego, kalorycznego jedzenia, bo przecież on tak je. 
Nie wiem z czego to wynika, ale u mnie właśnie było odwrotnie. 

Mam chłopaka = muszę jakoś wyglądać!

To była moja motywacja. I wiecie co? Bardzo głupia motywacja! 

On jadł fast foody- ja patrzyłam. On jadł słodycze- ja patrzyłam. On jadł ciasta- ja patrzyłam itd... 
Czasami narzekacie, że nie macie wsparcia bo Wasi podsuwają Wam pod nos niezdrowe jedzenie. Ja ani razu nie usłyszałam od mojego "dlaczego nie jesz?" "przecież nic by ci się nie stało gdybyś ze mną zjadła", "spróbuj","od jedego kawałka pizzy nic ci się nie stanie"
I dobijało mnie to. Czułam się dwa razy grubsza niż byłam.

Jasne, nigdy mi też nie powiedział, że źle wyglądam, że czegoś nie powinnam jeść. No ale kobiece myślenie jest dziwne... nie mówi nic, to znaczy że coś jest nie tak. 

I chudłam, i chudłam, i chudłam... coraz bardziej. 
I nawet ważąc to 46kg nie usłyszałam nic. 
On jadł fast foody, słodycze, chipsy- ja nadal patrzyłam. I wszyscy powtarzali mi, że jestem za chuda, że wyglądam okropnie, że muszę zacząć jeść, tylko nie on. 

Pewnego dnia porozmawialiśmy szczerze na ten temat. 
Wiecie co mi powiedział? 
Że się bał, że mnie straci, że nie chciał narzucać mi swojego zdania, nie chciał do niczego zmuszać. Że nieważne ile ważyłam, nie kochał mnie za ciało, ale za charakter. 
Ok, spoko. 
Dziwne jest dla mnie tylko to, że ja naprawdę nie wyglądałam dobrze i niszczyłam siebie dietą. Nie powinien się bać, powinien zareagować. Do tej pory mam do niego o to żal.
I nie jesteśmy już razem, ale to z zupełnie innego powodu.  

Nauczyło mnie to jednego:
Nie róbmy niczego DLA KOGOŚ! Zmieniajmy się DLA SIEBIE! 

Obecnie jestem w szczęśliwym związku. 
On też je fast foody, chipsy, słodycze... ale ja już nie siedzę głodna i nie patrzę z tęsknotą i żalem w oczach za tym jedzeniem. Niech sobie zje tego hamburgera jak lubi, ja wybieram zdrowsze opcje, które na dzień dzisiejszy smakują mi bardziej. 
I tego "nauczył mnie" mój pierwszy chłopak. 
:)