Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Coraz trudniej

MAM JUŻ DOŚĆ

Pustych dni, które są bo są, bo słońce musi przecież pojawić się na niebie, a później zajść za horyzont, a pomiędzy niesie tyle bólu, cierpienia i niewiadomych. 

Tego stanu zawieszenia, w którym nie wiem co dalej. Nie wiem ile jeszcze. Nie wiem jak długo. 

Mam dość leniwych poranków, nudnych popołudni, przed tv spędzonych wieczorów. 

Dość siedzenia, jedzenia, leżenia. 

Sprzątania mam też dość, a bycie tylko po to, aby ugotować i posprzątać jest bardzo smutne i bezcelowe. 

Brakuje mi ludzi, emocji, długich rozmów. Podróży.

Brakuje mi pracy i tego uczucia, że znowu trzeba wstać rano. I chociaż codziennie i tak budzę się o 6:00, to wiem, że nie muszę, że mogłabym spać do południa. 

Brakuje mi życia, które toczyło się poza czterema ścianami. Śmiechu dzieci za oknem, pełnego placu zabaw. 

CISZA. 

Słychać ją o każdej porze dnia. Wdziera się rano do pokoju gdy otwieram okna, przysiada na parapecie, zostaje do wieczora. Nic się nie dzieje, ludzie przemykają ze spuszczoną głową. Nikt nie patrzy, nikt nie słucha. Doba rozciąga się jak guma, a ja nie miałam pojęcia, że potrafi być tak długa. 

Przyszła wiosna, ale ciężko mi ją zauważyć.. ciężko mi się z niej cieszyć. Z salonu widzę drzewa, które przybierają cudowny różowy kolor. Pąki, które jeszcze do niedawna były bardzo malutkie, teraz nabierają pełniejszych kształtów, zachwycają barwą. Codziennie patrzę na te kwiaty, które stały się symbolem mijających tygodni. Cokolwiek by się nie działo rosną. Chcą rosnąć. Jak my wszyscy.