Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Niepoprawna, źle wychowana romantyczka

Jak to w życiu, bywają złe i dobre dni. Kiedy ktoś próbuje złamać twój kręgosłup moralny, kiedy próbuje wmówić ci że czarne jest białe, a białe jest czarne, to stajesz przed lustrem, patrzysz sobie w oczy i myślisz: kim jestem? Potem zastanawiasz się jeszcze przez chwilę, czy aby na pewno nie powinieneś splunąć i kiedy już wiesz, że zrobiłeś wszystko co jest możliwe, abyś nigdy nie musiał opluć lustra (bo potem trzeba będzie je wytrzeć, a to taka prozaiczna czynność) i chociaż możesz na zawsze pozostać jedynym etycznym dinozaurem w promieniu 30 km, to wiesz, że tak musi być. A jak już skończysz te egoistyczne kontemplacje nad własną osobą, to czasami pomyślisz o innych. A potem siądziesz i przelejesz to na „papier”. Tak też musi być. Także siedzi sobie na kanapie małe krępe i wywrotne ja i przebiera palcami po klawiaturze - bo lubi.

Zastanawiam się nad pewnym człowiekiem. Czy strach przed utratą pracy może być tak wielki i tak wszechogarniający, żeby postąpić na tyle obrzydliwie, aby nie móc spojrzeć ludziom w twarz. Żeby kogoś sprzedać, skłamać i złożyć swój własny podpis pod kłamstwem, oszczerstwem, pomówieniem? A potem przemykać korytarzem jak cień, uciekając przed tym co się zrobiło, tak jakby uciekało się przed własnym sumieniem. Zgarbiony, jakby zaszczuty. Zamykać się w pokoju i dalej trwać w otępieniu. Chować się jak mysz do dziury. Niewiele osób wie co zrobił, a jednak jak patrzę na niego to wydaje mi się, że on czuje to piętno na placach, na ciele, na czole. Patrzę na niego, a on patrzy w podłogę, robi się buraczano czerwony i ucieka. Nie odzywa się poza zwykłym, dzień dobry - do widzenia. On wie, że ja o tym wiem. Jakby się dowiedzieli inni, to mógłby być lincz, ostracyzm, dlatego nie mówię nikomu. Powinnam czuć nienawiść, obrzydzenie. A normalnie czuję żal. Jest mi go najnormalniej w świecie szkoda, że zabrakło mu zwykłej cywilnej odwagi, żeby nie zgodzić się na napisanie tego co napisał, żeby nie wyrazić zgody na utratę własnego człowieczeństwa. I zastanawiam się jak wygląda jego lustro. Czy jego żona myje je codziennie, dwa razy dziennie, czy częściej. A może po każdym splunięciu sam przeciera je taką szarą, zmurszałą, wielorazową chusteczką. I nie wiem czemu, potem widzę maszerujące wojsko i heroiczne walki i myślę sobie, że wtedy kiedy rzeczywiście ludzie przestawali być ludźmi, to było w nich więcej człowieka, niż w wielu współczesnych dzisiaj. I gdyby dzisiaj ten smutny człowiek musiałby stanąć, wyjąć karabin i walczyć, to zapytałby się „Jaka ojczyzna? Z kim walczymy? A nie, to ja jestem Niemcem.” I zabrałby swoje zgarbione plecy do najbliższego pociągu z widokiem na Frankfurt nad Odrą.

Ale ja niepoprawna romantyczka jestem, dinozaur który wierzy, że ludzie mają to coś co nazywa się honorem, że istnieje obiektywna prawda – nie tylko moja, dobre intencje i sprawiedliwość. A potem następuje zderzenie marzeń z rzeczywistością i wyzwala się energia i zamiast walić z siłą atomu, to w tym wypadku robi takie małe psyt i opada jak pęknięty, przez nikogo nie chciany balonik. Nie potrafię nienawidzić tego biednego człowieka.