Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Brutalna rzeczywistość

Powróciłam z gór. Głowa w chmurach, wszechogarniające uczucie lekkości i halny we włosach zostały setki kilometrów za mną. Ale goniły, tylko mnie nie dogoniły – byłam szybsza. Jechałam do domu w okropnych warunkach pogodowych, jeszcze z poczuciem że wszystko może być tylko lepiej. A brutalna rzeczywistość dopadła mnie, na początek we własnej łazience. Bo przecież nie byłabym sobą jak bym z pod szafki „podszafkowej” nie wyciągnęła i na nią nie wskoczyła. Takie nieautoryzowane ważenie. Oczywiście pełna nadziei, bo przecież pomimo sabotażu jedzeniowego, ruchu było co niemiara. A tu zonk  - kilo plus. No i głowa z chmur na podłogę, ciężka jakoś taka się nagle stałam, a po halnym zostały już tylko poczochrane włosy. A razem z nastrojem lawina smutnych zdarzeń. Mąż drażni, dzieci nie słuchają, a moja ulubiona alkoholiczka znowu zapiła i wpadła w histerię, siadła w dole i na jego dnie rwie wodorosty. Z racji tego, że nie mogę się przyzwyczaić do myśli, że taka wykształcona, na co dzień uśmiechnięta kobieta, niszczy swój umysł i swoje ciało alkoholem już od kilkunastu lat, to jak potrafię staram się jej pomóc. Ale nie potrafię. Nigdy nie miałam styczności z tym problemem i nie znałam wcześniej żadnego alkoholika, i pewnie dlatego tak strasznie trudno jest mi ją zrozumieć. W swojej naiwności cały czas uważam, że jest to kwestia silnej woli i chcenia. Taka choroba duszy, którą leczy się samemu. I nie przemawia do mnie, że jest to poważna choroba, na którą nie ma się wpływu. Jak by się chciało to by się miało. Strasznie nieskomplikowane pojmowanie tego problemu posiadam. Ale niezależnie od moich przekonań geopolitycznych w temacie samego alkoholizmu, to każdorazowo kiedy ona wpada w takie wibracje jak dzisiaj, kiedy jest to preludium ciągu, na tym dnie gdzie siedzi sama, to traci kompletnie poczucie własnej wartości. A zatem starałam się nawiązać z nią logiczny kontakt słowny i ponad godzinę tłumaczyłam, dlaczego ma się ogarnąć i stawić czoło wszystkim problemom i że nie może uciekać w butelkę, bo nie jest żadnym dżinem, żeby móc się tam schować. I po zakończonej kolejnej rozmowie, kiedy po raz kolejny dotarło do mnie że już naprawdę nic więcej dla niej nie mogę zrobić, bo przez ostatnie dwa lata próbowałam wszystkiego, kiedy stałam już kluczykami w rękach, żeby gnać na drugi koniec miasta zabrać portfel, zapasy i natłuc po łbie to mąż mój dobił mnie słowami „żeby ona się tobą tak przejmowała jak ty się nią przejmujesz”. I najgorsze, że miał rację. I najgorsze, że nawet jak bym kolejny raz pojechała, to to nic nie zmieni. Do następnego razu.

Zatem zostałam w domu i skupiam się na moim przybranym kilogramie, próbując go zaczarować, zakląć i zaafirmować, co by do jutra zniknął. Bo jutro jest autoryzowane ważenie. A góry są już tylko wspomnieniem. Do następnego razu.