Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Powrót córy marnotrawnej

Córa się zmarnotrawiła. Zawsze zastanawiał mnie fenomen powracających. Przecież tyle osiągnęła, to po cholerę tyje. Ale tyje. Tyje bo zapomni, tyje bo coś się zdarzy, tyje bo się złamie, tyje bo ma stres, tyje bo nie ma stresu, tyje bo jej się wydaje, że nie tyje. Ot i córy marnotrawne. A jam jedną z nich. Zmarnotrawiłam 6 kilogramów. Oczywiście tłumaczenie jest zasadne: hormony. Ale pomimo hormonów była czekolada, ciasteczka, imprezy, grille i piwsko. Do tego brak systematyczności, zero ruchu i „wydaje mi się” że „mi się wydaje”, że nic się nie zdarzy. Że te zrzucone kilogramy są zrzucone na zawsze. Krótka przerwa i zaraz wracam na dietę. Bzdura na resorach. Pomimo, że cały czas miałam wykupioną dietę, to potrafiłam do niej nie zajrzeć przez tygodnie. Przez tygodnie nie zaglądałam do pamiętników, chociaż wiem, że na ten pusty łeb dobrze mi to robi, bo wtedy wiem, że nie sama walczę ze swoimi słabościami, że Te tutaj też walczą. Z lepszym lub gorszym skutkiem, ale zawsze komuś się udaje. No i tak w żołnierskich słowach wygląda moje marnotrawstwo pospolite. A jakże ono jest pospolite. Niech pierwszy rzuci kamień ten kto nigdy nic nie zmarnotrawił, ani pół grama. Zła na siebie, zła na cały świat, znowu postanawiam. Może coś z tego wyjdzie, może nic z tego nie wyjdzie, ale gdyby nie marnotrawstwo to byłabym już 6 kilo do przodu, a tak to jestem 6 kilo do tyłu i frustracja z powodu słabość charakteru. Bo czemu nie. Jak marnotrawna to i sfrustrowana. Żywa, jeszcze utytłana czekoladą, reklama opon Michelin powraca do walki. Może nie będzie z góry przegrana.