Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Statystyka vs myślenie życzeniowe

Wiedząc i znając życie, że za tydzień Vitalia (jak co piątek) pogoni mnie z automatu do podszafkowej łazienkowej, to postanowiłam rzutem na taśmę się jednak z nią przywitać już dzisiaj. Pogadałyśmy chwilę, ja swoje argumenty, ono milcząca, ja że powinna mniejsze liczby wskazywać, wtedy lżej jej będzie, ona nadal na to nic, ale ostatecznie gdzie się nie obrócisz 9 ci pokaże. Może w języku wag jest to palec fakalec. Bo pokazała łaskawie 89,79. Zapisałam 89,8, ale wiem że te dziewiątki to za karę, że opuściłam stałe dziewięć z przodu. Dostałam takie dwie w gratisie tylko na innych miejscach. W sumie waga spadła o jedno nie za duże wypróżnienie. Ale zaczynam poniżej 9. 

Przez ostatnie 4 miesiące w ramach akrobacji własnych zrzuciłam prawie 7 kg. Dzieląc 7 na 4 statystycznie wychodzę 1,75 miesięcznie. Jak bym tyła to było 5,71 miesięcznie. I gdzie jest sprawiedliwość na świecie. A jakby tak podejść do wyniku optymistycznie to od wczoraj, schudłam dzięki myśleniu życzeniowemu i podjęciu decyzji o powrocie na V. To może jakbym codziennie takie 0,21 dzięki myśleniu zrzucała to byłoby ponad 6 miesięcznie. Hmmm… takiego sposobu nie odkryłam przez te lata. Pytanie tylko czy ten wynik jest wynikiem samego myślenia czy też waga (0,2) to waga budżetu zrzuconego z konta za dietę. Gdyby było to samo myślenie to ok, będę myślała, jeżeli spadająca kwota na koncie dzięki zakupom na V., to mój budżet niestety tego nie dźwignie. A teraz grzecznie będę gotowała makaronik do jagódek i myślała intensywnie o pozbyciu się wszystkich 9, chyba że byłoby to 59,99. Taką liczbę biorę w ciemno i nie mlaskam