Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ciociu, przecież to smok...

...i to był dla mnie szok! :)

Zosia ma dwa latka i trzy miesiące z groszem. Dwa lata temu poszliśmy z nią pierwszy raz na basen, na zajęcia do Aquaparku. W ramach szkółki dostała starter, w którym oprócz paczki pieluch basenowych dla "naleśników" były między innymi dwie kąpielowe zabawki - żółta gumowa kaczuszka i turkusowy gumowy - no właśnie... Przez dwa lata debatowaliśmy z Maćkiem przy wieczornych zosiowych kąpielach, czy to jest krokodyl (z racji rzędu zielonych łusek wzdłuż grzbietu), czy hipopotam (z racji charakterystycznego pyszczydła). Wczoraj po łazience kundziła Zochlina wraz ze swoją starszą kuzynką. Wydłubywałam córci z ręki obie gumowe zabawki, tłumacząc "Zosiak, ale nie wrzucaj teraz do wanny kaczuszki, daj się Mieciowi napić wody", "Zosieńko, Antoś chce się napić i nie musisz w niego rzucać krokodylem, czy tam hipopotamem - zobacz Kajeczka, jaka śmieszna zabawka, w sumie z wujkiem to nie wiemy, co to tak naprawdę jest". I tu mnie dziecko oświeciło: "Ciociu, przecież to smok". Dla niej to było oczywiste, dla mnie dwa lata zastanawiania się mimochodem i grom z jasnego nieba. Czasem warto spojrzeć na jakiś problem nieco szerzej, nieszablonowo, bez uprzedzeń - jak dzieciak :) Prosty przykład, bardzo prosty, ale pokazuje prawdę o pięknych i niezepsutych, nie nagiętych do szablonów umysłach dzieci :)

Kontynuuję zwolnienie lekarskie, ale z odpoczynkiem czekam na ch....-wie-co. Chodzę do pracy (nie codziennie, nie na osiem godzin, ale jednak), latam po urzędach, spółdzielniach mieszkaniowych i lekarzach. Na wylegiwanie się w wyrku czasu mi brak. Głupiam, jak wał korbowy, naprawdę...

Zdrowie tak so - znaczy ciążowo dobrze, mam odpowiednio dobrane leki a i doktor  w trakcie USG uspokoił, że wszystko w normie. Wojtuś (o ile nie okaże się jednak Marysią ;)) waży 1.577 gram (+/- 260 gram) i rozwija się prawidłowo. Tarczycowo nieco gorzej - chociaż leki mam chyba dobrze dobrane, bo wyniki obecnie mam mniej-więcej w normie :) A co dalej, to się okaże - endokrynologa nawiedzę 25 stycznia i będę wiedzieć więcej.

Zosisko kaszle i katarzy (ja także zatkanam), ale bezgorączkowo. Mam nadzieję, że obejdzie się bez lekarza, zobaczę rano, jak się Mysza będzie czuć. W sobotę nawiedziliśmy plac zabaw dla dzieci i chcemy zapisać Zosieńkę na zajęcia w grupach. Akademia Malucha znaczy. Bo gdy przebywa wśród dzieci, to widzę progres - a jak jest sama, to mam wrażenie, że stoi w miejscu. Nie gada nam jeszcze, tylko po swojemu gugla i ziaziuje. Rozumiemy doskonale o co jej chodzi, ale chciałabym, żeby już zrezygnowała z języka migowego na rzecz werbalnego ;) Obserwuję ją na tle innych dzieciaków i mam wrażenie, że jednak jest nieco w tyle - nie to, żeby była opóźniona, czy niedorozwinięta, Panie Boże broń. Ale trochu jest w tyle i to nie jest moja panika, tylko stwierdzenie faktu. I tak sobie myślimy, że zajęcia w grupie równolatków, dwa razy w tygodniu po dwie godziny, to tylko jej na dobre wyjdą. A i pójście do przedszkola może będzie nieco łagodniejsze, bo nie będzie taki dzikun a już światowa i obeznana w życiu społecznym? :) Na razie myślę o Elefun   na Pogórzu, ale chyba sprawdzę też bliższe przedszkola na Witominie .

I tak sobie żyję, coraz bardziej w domu i dzieciowo a coraz mniej w pracy - chociaż w robocie mam kongo, nie chcę nawet o tym myśleć :( Spotkania z przyjaciółmi uskuteczniam i udaję przed sobą, żem rzeźka, zwarta, gotowa i wciąż "trochę w ciąży". Ale chyba jednak czas zwolnić nieco, bo zaczynam przypominać Boba B., który "zawsze da radę". A przecież nie muszę wszystkiego robić na tip-top, teraz właśnie powinnam mieć czas na wyciszenie i chwilę odpoczynku. Muszę chyba porządniej przegrzebać mózgownicę w poszukiwaniu wyłącznika "muszę-powinnam-trzeba". I tak siebie przekonuję, tiaaa... ;) A jeszcze przede mną do załatwienia kilka dużych spraw, w tym notariusze, banki, urzędy i inne stresujące miejsca... I bądź tu człowieku wyluzowany i lajtowy, tiaaa...

Dobra. Koniec (chaotycznego) marudzenia. Idę spać. chyba :)

Buziaki (już) poniedziałkowe :)

PS. To sobie pomarudziłam...

PS. Kolędę przeżyłam :)