Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaburzenia postrzegania samej siebie...

...w połączeniu z (niedawno uświadomionymi) zaburzeniami odżywiania to coś, co ostatnimi czasy może nie spędza mi sen z powiek, ale nieco niepokoi. W jednym z pierwszych moich wpisów na V. (a dokładnie 13 czerwca 2007 r ;)) zdiagnozowałam samą siebie - że widzę siebie inaczej, niż reszta ludków. No wiecie, taki klasyk - ktoś mi mówi, że wyglądam fajnie a ja jedyne co widzę, to miszelina na brzuchu, ktoś mi mówi, że wyglądam źle, bo za chudo i jakbym była chora a ja myślę, że to farmazony jakieś, teraz jest PRAWIE dobrze. Zaburzenia odżywiania zaobserwowałam u siebie w sumie niedawno. Nie, inaczej - zaobserwowałam u siebie dawno, ale nie przyjmowałam do wiadomości, że coś nie tak - no wiecie: "bulimii nigdy mieć nie będę, bo nie potrafię zwymiotować sama z siebie" (naprawdę nie umiem sprowokować wymiotów, nawet gdy mi na maksa niedobrze), "anoreksja? a w życiu, za bardzo lubię jeść! a poza tym jestem za stara na anoreksję", "kompulsów w życiu nie miałam i nie mam pojęcia, jak się wtedy człowiek czuje" i takie tam. Niefortunny (a może właśnie fortunny?) splot okoliczności pokazał mi, jak bardzo się mylę i jak bardzo chore i pokręcone mam myśli w głowie. Jak bardzo rzeczywistość odbiega od tego, co sobie w czaszce roję. Chora byłam - pisałam w poprzednim poście - grypa żołądkowa mnie dopadła, myślałam, że zejdę z tego świata nie doczekawszy wnuków ;) Dni od zeszłego poniedziałku do zeszłego czwartku zlewają mi się w jeden i prawdę powiedziawszy niewiele z nich pamiętam - wiem, że była u mnie Mamusia, Teściówka, że Maciek jeden dzień pracował zdalnie - ale tak naprawdę umiejscowić ludzi w czasie i mieć pewność co do sekwencji zdarzeń nie jestem w stanie. Naprawdę się pochorowałam, koszmar jakiś. Zaczęłam do siebie dochodzić w okolicach zeszłego piątku. Dochodzić do siebie - to znaczy temperatura unormowała mi się w okolicach 37,7 (a nie skakała od 39,6 do 35,5) i wyprowadziłam się z kibelka ;) Stanęłam na wagę rano w zeszły piątek (dzień ważenia) i stwierdziłam, że schudłam w tydzień 2,5 kg (z 56,9 kg na 54,4 kg) i że osiągnęłam cel w odchudzaniu. "Chociaż jakiś plus, hu-hu!". Po czym spojrzałam w lustro i zobaczyłam grubą babę...

Przeraziłam się, nie powiem - zobaczyłam kobietę z wielkimi i podkrążonymi gałami, zapadniętymi policzkami, wielkim bebzonem kończącym swój zwis w okolicach kolan i z długimi i cienkimi cyckami, na których z powodzeniem mogłabym się powiesić. Zamknęłam oczy, policzyłam do dziesięciu i zanim je ponownie otworzyłam zarejestrowałam w czaszce gonitwę myśli: "54,4 kg to malutko! osiągnęłam cel! co się dzieje? czemu jestem dalej gruba?". I wtedy mnie olśniło - nie jestem gruba a potrzebuję pomocy. Całe szczęście, że mam 34 lata a nie - dajmy na to - 17, bo gdybym była młodsza to chyba wyskoczyłabym oknem. Dostałam namiary na panią psycholog zajmującą się przypadkami tego rodzaju zaburzeń i teraz zbieram siły, żeby się do niej umówić. Bo oczywiście już mi się włączyło w głowie, że skoro wiem, w czym tkwi problem, to połowa sukcesu i dam sobie radę.  Zaczęłam też jeść w miarę normalnie i staram się nie mieć poczucia winy z tego powodu (bo przy odchudzaniu jadłam mniej, niż zalecała dietetyk V., zdarzały się dni z 400 kcal na cały dzień), staram się nie analizować każdego kęsa - ale i tak różnie to bywa. Ale zaczęłam jeść, to najważniejsze. Ciekawam, jak zareaguje na to moje ciało - boję się, że zdążyłam już rozregulować sobie metabolizm i teraz będzie jo-jo :| Tabletki odchudzające żrę dalej tłumacząc się sama przed sobą, że drogie były, że nie mogę odstawić z dnia na dzień, że "bla-bla-bla". Panicznie boję się, że przytyję, Kochani. I wiem, że naprawdę czas na odwiedzenie specjalisty, ale dalej zwlekam.

Napisałam to wszystko i nieco mi lepiej. I gorzej jednocześnie. Lepiej, bo wyrzuciłam to z siebie. Gorzej, bo uświadomiłam sobie, jak bardzo jest nie halo i trochę wstyd, że tak na forum to obwieszczam. I zastanawiam się, czy w ogóle publikować ten wpis...

A co tam, najwyżej mnie V. zablokuje albo dostanę w ryj komentarzami. Trudno. Ku przestrodze dla Was to piszę, Kochani, że w każdym wieku może w głowie się cosik poprzestawiać. I dla siebie, żeby mieć czarno na białym.

Wrócę tutaj, bo bardzo lubię V. i brakuje mi Was, gdy znikam na czas jakiś. Ale nie wiem kiedy - może już jutro a może zrobię sobie przerwę. Trzymajcie za mnie kciuki, Kochani :)