Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wciąż jestem żyrafką...

...ale już zgubiłam miotłę ;) Mogę odwrócić głowę w lewo tak, że widzę ramię :) Przestanę stwarzać zagrożenie na drodze :) Dałam radę sama odkleić Ten Straszny Plaster - już nie grzał, jeno przeszkadzał. Jest dobrze, udało mi się dać rękę do tyłu, oł je :) Boziu, gadam jak staruszka...

Tak sobie myślałam dzisiaj o mojej wadze - może już rzeczywiście mi wystarczy? Nie wiem, czy przy 55 kg nie będę wyglądać wieszakowato. Biust mi zmalał niepokojąco, WSzPM twierdzi, że 55 kg to nieco mało (od początku mówi, że 57 kg i będzie dobrze) A przeca muszę słuchać Małżonka, no nie? Tak naprawdę to mogłabym zostać tak, jak jestem w chwili obecnej. Chciałabym popracować jeszcze nieco nad brzuchem, bo cała reszta mnie satysfakcjonuje. A płaski brzuch to już kwestia ćwiczeń, nie tylko diety :)

Przeczytałam moje własne słowa powyżej i wiecie co? 

Strasznie fajnie

pomyśleć o sobie

pozytywnie
 
naprawdę - POLECAM :)
(Ciekawe, kiedy dopadnie mnie dołek i będę o sobie mysleć mało pochlebnie, he he ;))

Co do ćwiczeń - siłą rzeczy od dwóch dni nic nie robię. I dopóki mi nie przejdzie, to nawet nie zamierzam ćwiczyć - byłoby to dosyć niezdrowe, niemądre i w sumie bez sensu, bo  nieefektywne :)
Co do diety - mam zamiar się jej dalej trzymać ofkors. Ale chyba już nie ściśle do 1000 kcal, już nie chcę się odgrubiać (zawsze mnie fascynowało, że "odchudzanie" = zmniejszanie wagi, powinno się "odgrubiać", nieprawdaż? :)) - teraz musiałabym moją obecną wagę utrwalić :) 

Tylko nie pozwólcie mi

spocząć na laurach :)

Zmykam - idę się mościć w wyrku wśród 8 depczących mnie nóżek :) Oby ból mi lekkim był ;)

Dobrej nocy kochani :)

PS. Zapomniałam się pochwalić! Pojechałam wczoraj do Klifu i wlazłam do Vero Mody, bo dzień wcześniej zakochałam się w spódniczce. Musiałam przymierzyć i albo sie odkochać albo nabyć.
Wzięłam rozmiar 40 i nieśmiało 38. Przymierzyłam rozmiar 38. I była luźna! Co tam "luźna" - za duża była!!! Myślałam, że się skicham w tej przymierzalni ze szczęścia :) Tym bardziej, że niedawno kupowałam 40-42...  

I tym optymistycznym akcentem kończę i już naprawdę spadam :) I tylko powiem, że wszystkim życzę takich niespodzianek przymierzalniowych :)

PS.2 Ale kiecki nie kupiłam, odkochałam się :)