Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mąż pooperacyjny, ja chorobowa na maksa...

...Wojtuś skończył rok, Zosia już zdrowa (tfu tfu), Mietek nie wrócił, Antoś zodważniał - tyle w skrócie.

W mniejszym skrócie (już ja siebie znam - skrót toto nie będzie... ;))

1. Maciuś trafił do szpitala w niedzielę rano - wyrostek wycięli mu w poniedziałek wieczorem. Czekano tak długo, bo lekarze nie byli pewni, czy to rzeczywiście wyrostek. A "w międzyczasie" zdążyło się już zrobić zapalenie otrzewnej. No czad... Dzisiaj już wrócił do domu. Z antybiotykiem, zastrzykami do samodzielnej iniekcji i rzeźnickimi  przeciwbólami pt Zaldiar .

2. Jestem na L4 - poszłam, bo nie dałam rady. Mam zapalenie gardła, krtani i tchawicy oraz "jeszcze czyste oskrzela". Pani doktor wyraźnie mi powiedziała, że jeśli nie zadbam o siebie, to skończę z zapaleniem oskrzeli właśnie. Ewentualnie zatok - do wyboru ;) Wczoraj umierałam - tak chora nie byłam od czasów dzieciństwa. Nawet antybiotyk dostałam. I go używam... Ma-sak-ra!!!

3. Urodziny Wojtusia - roczek - świętowaliśmy w niedzielę (niestety, bez Maćka). Był tort, baloniki, serpentyny, fura żarcia i korona dla Wojtusia - pomysłu Zosi (wykonanie moje). Zosia też miała swoją koronę... ;) Wszystko się udało - I hope. W każdym razie - i Wojtuś i Zosia i ja byliśmy zadowoleni :)

4. Zosia cały zeszły tydzień spędziła w domu. Z czego środę i czwartek ze mną, bo Natalka się pochorowała i odmówiła współpracy. Wzięłam dwa dni opieki nad dzieckiem i wcieliłam się w rolę domestic hen  Podziwiam babki, które to potrafią i jeszcze lubią. Ja potrafię, owszem - ale jakim kosztem! ...nie dla mnie taki styl życia, nie dla mnie.

5. Mietka niet. Ponoć się pojawia na drugim końcu Wiczlina. I mam nadzieję, że to on. I mam nadzieję, że dobrze mu się wiedzie. I mam nadzieję, że kiedyś do nas wróci.

6. Antoś zaczął złazić na dół coraz częściej nawet wtedy, kiedy są u nas goście. Włazi na kolana domownikom. I niektórym gościom nawet! Domaga się głaskania, miziania, froterowania, zabawy, zainteresowania i czułości. Nie ten sam kot... Nie wiem, czy tęskni za Mieciem - ale na pewno brakuje mu towarzystwa.

No, tyle w drugim skrócie :)

Z rzeczy nieobjętych skrótem to napiszę jedynie o moich mechanizmach radzenia sobie ze stresem. A raczej nieradzenia. No, w każdym razie - reakcji na stres. To, że będę chora, wiedziałam już w niedzielę wieczorem - po akcji wyrostkowej Maćka i po imprezie z okazji roczku Wojtusia. I rzeczywiście, w poniedziałek zaczęłam zdychać a we wtorek poszłam z gorączką do lekarza. Wczoraj umarłam - co najmniej trzykrotnie - by dzisiaj nieco odżyć.

Pierwszy mechanizm: odchorowywanie. (zwane fachowo ucieczką w chorobę ;)) Stąd tyle wpisów o choróbskach - jak dotąd (bo chcę to zmienić) jest to bardzo ważna sfera życia.

Nocami zjadam jakieś dziwne ilości czekolady. I to takiej, której nie zjadłabym "na trzeźwo", bo mi nie smakuje. Rano znajduję koło łóżka papierki po czekoladowych zającach...

Drugi mechanizm: nocne zajadanie.

Gdy mam np egzamin albo czekam na wyniki badań albo "mam stresa" jakiejkolwiek innej natury - nie jem. Z zapędami anorektycznymi właśnie trafiłam do mojej Leny.

Trzeci mechanizm: odmawianie jedzenia i przesadna kontrola.

Wbrew pozorom mechanizm drugi z trzecim się nie wykluczają - nie, one się uzupełniają. Ścisła kontrola "luzuje się" podczas snu, wstaję (siusiu, nakarmić Wojtasa, sprawdzić, czy aby Mietas się nie zameldował) beztrosko i bezmyślnie zżeram co znajdę, rano to odkrywam i kontrola jest jeszcze bardziej wzmożona. W stanie czuwania, rzecz jasna...

Wszystkie dotychczasowe, powyżej pokazane mechanizmy, które u siebie zaobserwowałam - są do bani. Muszę (i chcę! :)) wypracować coś innego. Chociażby pisanie tutaj - jest doskonałą formą i odreagowania i terapii. Pomaga mi uporządkować zdarzenia, przemyślenia i emocje. A także je w ogóle nazwać po imieniu. Z racji tego, że mam problem z ich diagnozą - to co dopiero z wyrażaniem... :) Np. taki płacz jest u mnie wyrazem całej gamy uczuć: od strachu, lęku, bólu i gniewu po złość, bezradność, irytację i... radość albo wzruszenie. I jednocześnie jest - w moim świecie - pokazaniem słabości. Dlatego płacz jest "fe", dlatego wstydzę się łez - nawet na pogrzebie...

I takich przemyśleń mam furę - ostatnimi czasy nic innego nie robię, tylko choruję, martwię się o bliskich albo myślę. I dlatego brakło mi czasu na V. Ale (zważywszy na terapeutyczną rolę V.) - po raz enty - obiecuję sobie, że będę częściej pisać. I to by było na tyle, jeśli chodzi o "skrótowe pisanie" :P

Buziaki czwartkowe chorobowo-kaszlowe ;)

PS. Rodzina mi się powiększy! :):):) Nie - nie ja jestem w ciąży, ale blisko :):):)

PS. Założyłam konto na FB. O matulu...