Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wpisy sprzed kilku miesięcy...

...wcale się nie zdezaktualizowały :| Oto ten z 30 kwietnia tego roku:

"Głupiam, jak kura...
...
Za mało:
- kilogramów (lekarz zalecił, żebym nieco przytyła)
- spokoju
- czasu, żeby sobie przemyśleć wiele spraw
- snu (znów nie mogę spać)
- zdrowego jedzenia
- uśmiechu
- jedzenia w ogóle (zapominam o tym)
- relaksu
- wiary we własne możliwości (?!?)
- aktywności fizycznej niezwiązanej z przeprowadzką/sprzątaniem itp.
- możliwości pomacania moich biednych miękiszowych kotków. I Zosi...
- odwagi, żeby sobie przemyśleć kilka spraw

Za dużo:
- chemicznych pysznościowców (dużo za dużo!)
- stresu
- strachu
- niefajnych, głupich wręcz myśli, od których nie potrafię uciec
- lęku o przyszłość
- pyłu w domu
- bałaganu i chaosu ogólnie

Nie lubię siebie ostatnimi czasy. Mam za co.

Jestem szczupła. Chodzę w ciuchach, które odkładałam "na kiedyś" z cichą nadzieją, że się w końcu kiedyś w nie zmieszczę. Cieszy mnie widok mojego ciała w lustrze. Nie cieszy mnie mój widok w lustrze.

Mam ochotę się upić.

Sezon depresyjny uważam za otwarty. ."

A to ten z 8 czerwca tego roku:

"Nie potrafię sobie odpuścić...
...chcę być idealna, doskonała i perfekcyjna. Doprowadzać sprawy do końca. Robić rzeczy najlepiej, jak tylko się da. Mam wiecznie poczucie, że coś powinnam (lepiej, szybciej, wydajniej), czegoś nie powinnam (bo nie wypada, bo to niedobre, bo komuś będzie przykro), że coś robię nie tak, że jestem nie w porządku i nie na miejscu (nie tu, nie teraz, nie tak). Nie potrafię odpoczywać - bez wyrzutów sumienia usiąść tak po prostu z książką, czy przed TV. Nie umiem nie myśleć o niczym, nie układać listy spraw, czy zakupów. Mam wewnętrzny przymus robienia czegoś pożytecznego - jak tu siedzieć, kiedy jeszcze łazienka (wiatrołap / kuchnia / meble w pokoju Zosi / stół w jadalni / ława / kanapa / kotłownia) do umycia. Po wyprasowaniu sterty prania, rozwieszeniu dwóch pralek (trzecia się pierze), rozpakowaniu kartonu z letnimi rzeczami mam wyrzuty sumienia, że usiadłam i piszę zamiast samej włożyć rzeczy do zmywarki (i gonitwa myśli: "Maciek tłucze tam talerzami - coś mu nie idzie, czy zły na mnie, że go poprosiłam o pomoc? Powinnam zrobić to sama!"). I jeszcze takie głupie myśli, których nie potrafię z głowy wyrzucić:  "to ja powinnam zająć się Zosią, Maciek powinien odpocząć", " jeszcze kilogram i będę szczęśliwa". Gówno prawda.
Spalam się.

Dobranoc.

PS.1. Ten wpis poprawiam już po raz ósmy. (Żeby wszystkie cholerne kropki i przecinki były tak, jak powinny być. Żeby nie było literówek. I podwójnych spacji. Żeby ładnie wyglądało...)

PS.2. Wywiesiłam kolejne pranie, nakarmiłam Zosię, posortowałam rzeczy do prania wg kolorów (BTW - mam 3 szuflady na brudną bieliznę, żeby mi było łatwiej je ogarnąć...) i wróciłam, bo chciałam dopisać jeszcze jedną rzecz - to nie jest tak, że Maciek ode mnie oczekuje, że będę zaiwaniać, nie (chociaż pewnie nie jest źle, jak niektóre rzeczy "się zrobią się"). Nawet ostatnio gadaliśmy, że to bez sensu, że codziennie się kręcę a jak skończę to jestem zbyt zmęczona, żeby się domem nacieszyć i padam na ryjek. Tak jak to za chwilę zrobię. Kurka, coś powinnam przedsięwziąć, żeby to zmienić.
No i co? Znów coś "powinnam"..."

Nic się nie zmieniło. W głowie wojna. I dopiero dzisiaj - po przeczytaniu swojego pamiętnika od narodzin Zosi - zdałam sobie sprawę, że od roku jestem w jakimś amoku. Że cały ten czas to walka z samą sobą, z demonami w głowie, z wahaniami nastroju. Że schudnięcie nie było dla schudnięcia a dla odzyskania (złudnej) kontroli nad swoim życiem. Że to podświadome zastanawianie się, czy mam jeszcze po kolei w głowie. Że to pragnienie schowania się w mysią dziurę (jamka z liśćmi jest za duża...), zniknięcia i wyłączenia myślenia, bo przeraża mnie to, co mi się w mózgu roi. Że żarty się skończyły.

Jeżeli zdaję sobie sprawę, że coś nie halo, to chyba nie jestem wariatką, bo wariaci twierdzą, że nic im nie jest. Doprowadziłam się do pysznego stanu. Czas stanąć w końcu na nogi. Jeżeli nie dla siebie, to dla Maćka, Zosi i fuczaków. Długa droga przede mną, właśnie zdałam sobie z tego sprawę i jestem przerażona. Nie muszę pisać, żebyście trzymali kciuki - wiem, że jest tu parę osób, które dobrze mi życzą. Bardzo Wam dziękuję :)

Dobranoc.