Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Młodsze futrzaste dziecko...

...obrzydliwy numer nam wycięło wczoraj. Antoś postanowił, że nam zaginie. I postanowienie zrealizował znakomicie. Nie zareagował na moje rozpaczliwe "Aaaantooooś!!!", "Aaaantooooniiiii!!!", "Tooooosieeeeek!!!", "Zaaaaająąąąc!!!", "Chudy, wracaj do domu!" wywrzaskiwane regularnie z różnych stron domu od dwudziestej pierwszej do dwudziestej drugiej trzydzieści. Maciek wziął latarkę po szedł w noc kota szukać. Nie znalazł gada, to wrócił. A ja do północy latałam na dół i sprawdzałam, czy przypadkiem nie siedzi przy drzwiach balkonowych, rojąc przy okazji smutne myśli, oglądając oczyma wyobraźni ponure obrazy i dusząc łzy. Naprawdę się bałam, że dzieciaka już nie zobaczę. Mietek najpierw się awanturował, żeby go wypuścić (jakby chciał brata szukać) a później zrezygnował i poszli z Maćkiem spać. A ja czekałam... W końcu zobaczyłam światło na tarasie (czujkę ruchu mamy, zapala się automatycznie, nawet na kota) i prawie się zabiłam na schodach lecąc sprawdzić, czy to Antek. Chudy wrócił, małpiszon jeden, nawet nie uszargany przesadnie - pewnie siedział w jakiejś norze i czekał kij-wie-na-co. Poryczałam się dopiero wtedy, kiedy miętosiłam Zajca sprawdzając, czy rzeczywiście cały. Ile mnie to nerwów kosztowało...

Jeden problem odpadł, ale drugi się ciągnął - pralka nam szwankuje, wody nie chce odpompowywać, pokazuje "error 3" i stoi. Jak słyszę ten charakterystyczny dźwięk sygnalizujący błąd, to mam szczękościsk. No, tym razem padło na pranie zosiowe - mam nadzieję, że mi szmatki nie pogniją, bo po trzeciej próbie płukania i czwartej próbie odpompowania zakończone "error 3" zostawiłam wszystko i poszłam spać. Tak kole drugiej poszłam spać... Dzisiaj w robocie kumam nic.

Jako kura domowa sprawdziłam się w sobotę słabo - obiad był, a i owszem, ale prasowanie i sprzątanie garażu jakoś mi nie wyszło. Biały barszcz wydziergałam. Dobry był, ale zdecydowanie wolę żurek :)

Sobotni zlot czarownic się odbył. Było bardzo sympatycznie i śmiesznie :) Chyba winnam częściej do ludzi wychodzić, bo siedząc w domu to dziczeję a chore myśli mnie ściągają w dół. Trzeźwość w zlocie mi nie przeszkadzała, do domu miałam jak wrócić a i w niedzielę tarzać się na łonie Rodziny Maćka mogłam bez kacowych utrudnień.

Wczoraj pojechalim najpierw do jednej z Babć mojego Męża a później do jednej z kuzynek. U Karoli było fajnie - obejrzeliśmy w końcu ich mieszkanie, pogadaliśmy o pierdołach i rzeczach ważnych, Zosia pobawiła się z kuzynką. Natomiast do Babci sama (tzn. z Maćkiem i Zosiakiem) jeździć więcej nie chcę, bo tyle nieszczęścia, ile ma Babcia do obdzielenia, to na trójkę osób zdecydowanie za dużo i mnie przytłacza. W moim obecnym stanie ducha to ja niestety się nie nadaję - Babcia moim zdaniem (i nie tylko moim) ma depresję, a że nieleczona ona, to wyłazi wszystkimi możliwymi zakamarkami. Ona zawsze ponoć taka była - ale według mnie czarnowidztwo, lubowanie się w cierpieniu i poczucie krzywdy zewsząd, zdecydowanie się jej pogłębiło, odkąd ją znam. Teraz z Babcią już się nie da pożartować (to chyba grzech żartować, skoro tyle zła dookoła...), nie da się być radosnym. Głupi przykład - na moje entuzjastyczne opowiadanie, że SAMA piekę chleb (no chwalę się wszem i wobec, bo cieszę się z tego, jak prosię w deszcz...) usłyszałam, że "no ja jako dziecko też musiałam sama piec, ojciec mi kazał". Skrzywienie ust w grymasie cierpienia i ton głosu sugerował, że to było pełne poświęcenia dzieciństwo. A przecież ja się nie żaliłam, ja się cieszyłam, że coś mi wychodzi... Przerażające. Ja tak nie chcę! Po wczorajszej wizycie u Babci obiecałam sobie, że będę się leczyć - nie mogę (i nie chcę!!!) doprowadzić się do takiego stanu ducha i umysłu. Depresja to rzecz straszna!

Dzisiaj mamy z Maćkiem jechać do drugiej maćkowej Babci, na imieniny. W drugiej części rodziny Gajola na szczęście bywa weselej :) Ale przyznam się po cichutku, że koszmarnie mi się dzisiaj nie chce wyruszać gdziekolwiek - tak bym sobie chciała pomieszkać... A kij tam, nawet mogę poprasować te stosy prania :)

Pisałam już, że się chwalę nieprzytomnie wszem i wobec pieczeniem chleba. No to się pochwalę, że dzisiaj upiekłam takiego z cosiami - dodałam słonecznika i dynię (same pestki znaczy) i powiem nieskromnie: wyszedł znakomity :D:D:D

I tym optymistycznym (bo wpis mi wyszedł w sumie taki dosyć smutny...) akcentem kończę Kochani i zmykam. Buziaki poniedziałkowe!