Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
To cud, że przeżyli...

...tak powiedziała moja mama po tym jak zobaczyła ich auto, a raczej to co z niego zostało...
Nie ma całego, jest zgnieciony aż do przednich siedzeń, przód też. Tir uderzył w nich od tyłu i wbił w barierkę.
I cóż z tego, że mój brat jeździ zaledwie 70km/h. Zawsze znajdzie się jakiś idiota...

Teraz cieszę się bardzo, że po wszystkich badania, tomografii, rezonansie, okazało się, że mają tylko ogólne potłuczenia.
Cieszę się,że po wypisaniu ze szpitala wrócą na trochę do Sosnowca, że będę ich miała tak blisko siebie.
Spieszmy się kochac ludzi....bo naprawdę nie wiadomo kiedy ich stracimy...
Nawet nie wiecie, jak jestem wdzięczna tej sile wyższej, która nad nimi czuwała.
Dotarło do mnie jak bardzo kocham mojego "małego" braciszka... i jak bardzo zależy mi na jego żonie.
Nie liczą się pieniądze, pogoń za nimi, zbędne kilogramy, to wszystko nic... najważniejsza jest rodzina i ich zdrowie. Wszystko inne to banał i każdy problem da się jakoś rozwiązac.
Bądźcie dla siebie dobrzy.

Dziękuję Wam za wszystkie ciepłe słowa i wsparcie.:*

P.S.
Chciałabym podziękowac dobrym ludziom, którzy pomogli mojemu bratu i jego rodzinie udzielając pierwszej pomocy... i nie był to kierowca tira....