Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Psychoza przedporodowa

I chyba mnie dopadła, nie wiem czy istnieje coś takiego jak psychoza przedporodowa, ale nie mam pojęcia jak można inaczej nazwać moj nastroj i moje zachowanie.
Wiem, że to nie miejsce i pora ale muszę się gdzieś wyżalić.
Wkurza mnie dosłownie wszystko, od mieszkania, w ktorym  jest delikatnie mowiąc bałagan, ktorego nie mam chęci ani siły posprzątać, może chęci mam ale siły ani troche.
Drugi dzień nie mogę spać,  w godzinach 23.00- 6.00 zaliczyłam toalete 7 razy.
Mały szalał od rana, nie chciał jeść wściakał się, a ja szykowalam po kolei co zapowiedział, że zje... ani bułki, ani jogurtu, ani parowki nie ruszył.
I jakoś wywlekam wszystko z przed miesięcy, wiem, że powinnam sie z tym uporac już dawno, ale teraz do mnie dociera beznadzieja naszej sytuacji.
Mój pół roku temu wyprowadzil się z sypialni, używa mnie jak tylko jemu pasuje, używa to dobre określenie... bo czuję się jak rzecz nie mająca nic do powiedzenia.
I nasze finanse... coraz mniejsze a wydatki większe- do tego M. nie  nie umie, nie chce zacisnąc pasa, jak idę z nim na zakupy to mnie szlag jasny trafia, wrzuca do koszyka rzeczy niezbędne... wg niego oczywiście.
Nie interesuje się moją ciążą jakby to było jakieś bardzo odległe, a to już niecały miesiąc...
Nawet go nie poprosze, żeby był przy porodzie, bo po co ma się biedak męczyć.
Łóżeczko nie zrobione, wozek nie odebrany. Jak zaczęłam myć okna to mi laskawie pomógł...
Mam wrażenie, że wszystko się wali... że jestem sama i nie uciągne tego wszystkiego jak nadejdzie pora.