Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Tragedia no tragedia; coś jest nie tak; tak bardzo
mi brak

Czy niezobowiązująca raczej bym nie powiedziała. Dziecko chce, nawet i dwójkę jak ja, oboje rozmawialiśmy na temat dzieci, że nie teraz, oboje chcemy najpierw coś zdobyć, coś mieć, żeby dać dziecku, żeby móc je wychować. Przypadkowa ciąża? Tak, gdyby się urodziło? Chciał mi i jemu dać wszystko, żeby niczego nam nie brakowało. Krótka znajomość? Krótka, ale wiem, że chce na zawsze i nigdy nie zrezygnuje ze mnie (jego słowa). Nie dramatyzuje, ale wiem, że cierpi. Wraca do mnie teraz, za 10h będzie. Tak chciałabym dojść do porozumienia, zrozumienia, szczególnie takiego danym starszym. Zawsze byłam dojrzalsza i myślałam inaczej niż moi rówieśnicy. To było dla nich dziwne. Jest ode mnie młodszy, to sporo też wyjaśnia, ale ma też inne podejście, nie miał w życiu łatwo. Nie miał wzorca rodziny, prawdziwej matki, ojca, nie miał wzorca miłości nawet, walczył o siebie, sam dawał sobie radę, sam zdobywał pieniążki, żeby dotrzeć do szkoły. Chce jak najlepiej, tylko nie potrafi chyba pozbierać wszystkiego do kupy.

Ale on wie czego ja oczekuję. Rozmawialiśmy o tym, mówiłam i pisałam mu. Moje oczekiwania nadal są takie same i też to wie, bo wczoraj mu powiedziałam. Wie co czuje, już bardziej wytłumaczyć się nie dało jak ja to zrobiłam. Wraca do mnie, dzisiaj, teraz, za 10h będzie. Zapewne poruszymy temat.

Przykro mi bardzo. Owszem teraz brak bliskości, brak rozmów, bo nie ma za bardzo jak. Za szybko rozłąka, Za mało się poznaliśmy i zrozumieliśmy zanim wyjechał. Wraca ale dla mnie to za mało. Ale, wraca do mnie teraz, w tym momencie, za 10h będzie, czy pojedzie dalej? Powiedział, że nie chce. O proszę nikt mi tego jeszcze nie powiedział co do ubezpieczenia, nawet mama pracująca w zusie hahaha.

Sama o tym chyba nie wie mama haha, zaraz zapytam się jej. Jejku podziwiam Was, to jest okropne, może gdyby był na każdy weekend byłoby inaczej, ale np teraz 3 tygodnie miało go nie być, wcześniej też. To straszne, tyle nie widzieć, nie czuć, ciało zapomina, pragnie. Jeszcze te km, tak się martwie, ostatnio musiał prawie 1500km jechać, prowadzić tylko on. Musieli odstawić jedno auto do Ojca jego (też jest w niemczech), zabrać drugie i jechać w dół na Stuttgard. To daleko bardzo. Ale wraca mam nadzieję, że do stycznia.

Każdy coś się wycierpiał, każdy ma inną sytuacje i każdy wszystko przechodzi inaczej. Plusy, minusy, zawsze jakieś są. Nie, mój jest w 100% za mną.

Wiem, że minie, już zmniejsza się. Nawet nie płakałam dzisiaj jeszcze. Godzę się z tym, tak było lepiej. Do ginekologa chodzę prywatnie, także z tym problemu nie będzie. Dzisiaj się kontaktowałam z lekarzem przeprowadzającym zabieg, jest wszystko w porządku na razie. Prawdopodobnie osłabiłam się i złapałam znowu przeziębienie, mam antybiotyk. Wspieranie i partnerstwo? Nie wiem, ja chyba sama go ni wsparłam, nawet jeśli pojechał do tych Niemiec to powinnam go wesprzeć. Chociaż słoików z obiadami mu narobiłam kilka :P. Ja wiem, że on chce to dla mnie, dla nas, żeby mi nic nie brakowało, chce mi dać wszystko. Tylko chyba nie potrafi okazać tego inaczej poza słowami i mówieniem mi, że mnie kocha, kochusia, kocha ponad wszystko, tęskni i chciałby się przytulić. A i jeszcze to, że chce mi wyremontować dom. Ja wiem, że on mnie kocha, ale wyraża to jak potrafi. Nie miał nigdy wzorca rodziny ani miłości nawet. Szczęśliwa, nie chce na razie przekreślać wszystkiego, może potrzebujemy czasu, żeby siebie nauczyć nawzajem, zrozumieć bardziej. Inne oczekiwania, poza tymi samymi o których rozmawialiśmy to tak, ja chce go obok, a on chce, żeby mi nic nie brakowało. Mówi, że bardzo chce być teraz blisko mnie, ale nie ma jak, musimy się odbić i będzie wszystko dobrze, będzie przy mnie. Ja się nie zauroczyłam w nim, nim, nawet na początku znajomości sceptycznie podchodziłam do niej, potem się zakochałam i zaczęło mi zależeć bardzo. Nawet nie pomyślałam o takim telefonie zaufania, może to będzie dobry pomysł. Na razie dam szansę jemu, ostatnią.

Mam jednak nadzieję, że nie zostało nic. Byłam prywatnie, mam telefon, jak będzie gorzej to będę dzwonić do lekarza. Do urzędu na pewno się udam. Problem w tym, że ja nie chciałam ciąży, chcę bardzo dziecko, ale nie w tym momencie gdzie nic mu nie mogę zapewnić. Lecz potem pokochałam.

Myślałam już nad tym. Zawsze sobie radziłam sama, ani psycholog ani psychiatra mi nie pomógł, jakoś zraziłam się trochę do nich. Wart, nie wart, myślę często, nie wiem, ale wiem, że ja na prawdę go kocham. Nigdy czegoś tak silnego nie czułam. Wiem też, że granicę swoją też mam i powoli zbliża się do niej. Dzięki, ściskam również :).

Może spotkam, a może to jednak ten. Nie chce wszystkiego zaprzepaszczać tak szybko, wiedząc, że ja na prawdę kocham mocno. Nigdy nie czułam czegoś takiego jak teraz do niego. Może po prostu jest zły moment na razie, nie wiem. Ale musimy porozmawiać poważnie na pewno.

tez myslalam juz dzisiaj, ale nie mam siły wyjsc z lozka a co dopiero pojechac do uzedu czytac te papierki gdy skupic sie na niczym nie moge. Miałam już miesiąc czy dwa przerwy w ubezpieczeniu potem tylko nie dostałam pełnej wypłaty za l4 w zasadzie 0% za l4 heh. Musze pojsc, ale nie jutro, potrzebuje czasu. Najwyzej pozycze pieniadze i do prywatnego pojde.

To będzie problem. Na pewno bardzo dużo kosztuje. Nie jestem gotowa żeby jej powiedzieć o tym i obawiam się, że nie dowie się o tym.

Nie, właśnie nie boje się, że będzie zawiedziona, że do tego doszło. Ja wiem jak ona zareaguje, ja wiem co powie.Ostatnimi czasy prawie coddziennie mówiła mi o ciąży, że nie mogę zajść, żebyś tylko nie zaszła w ciążę, aż mnie głowa od tego już bolała. Ja dla niej jestem małą dziewczynką i najlepiej jakbym nawet z nikim się nie spotykała bo a młoda jestem. Trudne to wszystko, ta relacja. Nawet nie mówi mi co jej dolega, przypadkiem dowiedziałam się, że ma cysty na wątrobie. Nic mi nie mówi i czesto oszukuje. Chciałam z nią porozmawiać wczoraj właściwie. Jak wygląda rozmowa? "Mamo chciałam z Tobą porozmawiać - Nie mam czasu, mimo, że siedzi przed telewizorem - chcę poważnie porozmawiać - jestem zmęczona, nie mam czasu - Dlaczego jak chcę z Tobą porozmawiać, chcę Ci coś Ważnego powiedzieć to nigdy nie chcesz mnie wysłuchać? - później." Kocha, tak owszem, tylko właśnie aż za bardzo, nie odcięła pępowiny. Psycholog mówiła, żebyśmy poszły na terapię rodzinną i każda z osobna też, ale mam powiedziała, że z nią jest wszystko dobrze, śmiała się i że to ze mną jest problem. Psycholog powiedziała mi, że będzie bardzo trudno, jest trudniejszym przypadkiem niż myślała i wie, że mnie to męczy, że traktuje mnie jakbym była jeszcze małym dzieckiem i wszytsko trzeba przy mnie zrobić. Ja już się poddałam, do tej pory zagląda w okna jak idę z psem na spacer, gdzie jestem. Tajemnice, mama od małego sama mnie tego nauczyła, że ja nigdy nic nie wiedziała, wszyscy w około tak, a ja nie. Jej siostra, moi kuzyni, a na końcu ja, jeśli wyszło przypadkiem.

Ehh ja już się poddaje i nie próbuje, może jak się wyprowadzę będzie inaczej? Nie wiem, jeśli człowiek sam się nie będzie chciał zmienić i nie będzie widział problemu to nic z teo nie będzie. Ja na siłę nic nie zrobię.