Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pierwszy dzień za nami:)

Pewnie spodziewacie się euforii, podskoków z radości, emanacji szczęścia  i nie wiem jakich jeszcze ochów i achów:))

Tymczasem mamy za sobą ciężki dzień.Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Po pierwsze nie są mi obojętne uczucia opiekunów.Serce mi pękało jak musieli zostawić dzieci i pójść.

Po drugie pamiętacie pewnie to uczucie, jak wraca się do domu z noworodkiem i nagle uświadamiamy sobie,że jesteśmy za niego odpowiedzialni i instynkt musi nam podpowiedzieć jak dalej postępować, więc ogarnia mnie panika.

Po trzecie - to sa już duże dzieci i potrafią artykułować swoje potrzeby i wyciagać wnioski, więc nie można ich zbyc byle czym.

Tak więc dzień spędziliśmy na wielkich obrotach.

Oczywiście wszystko odbyło się odwrotnie niż sobie wyobrażaliśmy.Oliwka spała w południe, o opiekunach nie wspominała, a wieczorem tuliła się na zmianę mówiąc: moja mama, mój tata.
Patryk natomiast im bardziej był zmęczony i im bliżej było pory snu, tym bardziej pytał o tamta mame i o to, kiedy ich do niej zawieziemy. Płakał, rozpaczał i kazał nam do niej dzwonić.

Cierpliwie i zdawkowo tłumaczyliśmy mu, ze tamta mama wyjechała, a w międzyczasie opowiadalismy mu o tym, jak go pragnęliśmy i całe życie szukaliśmy, a on mieszkal daleko od nas.

No tak, wszystko rozumie, ale tamta mama kupi tylko bułki i chlebek i po nich wróci....i tak w kółko.

Nie umył się , a w piżamkę dał się ubrać dopiero, jak ja już byłam przebrana i namówiłam Oliwkę.

Wreszcie był już tak padnięty, że połozyłam się z nimi w ich pokoiku i zasnęły w jednym łóżku.

Niech tak sobie na razie razem śpią.

My też jesteśmy juz ledwie żywi, ale pewnie też pamiętacie ten czas, jak przez pierwszych kilka nocy po przyjeździe ze szpitala z dzidzkiem, wsłuchuje się w nocy w jego oddech.

My też tak dzisiaj bedziemy robić.

Za kilka dni będziemy zdechlaki :)))Myslę,że Patryk tak łatwo nie ustapi . W końcu to mądre i inteligentne dziecko i nie da się tak łątwo zbyć :))

Trzymajcie za nas kciuki dziewczyny !!