Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kij w mrowisko :)

Starym zwyczajem swoim dzisiejszym wpisem być może włoże kij w mrowisko :))

Wczoraj wieczorem zareagowałam bardzo spontanicznie i być może niewspółmiernie do zaistniałej sytuacji w stosunku do Patryka.
Patryk powiedział, że jak sie wyśpi to dzisiaj bedzie się bawił nowozakupionymi w przedszkolu zabawkami. Zwróciłam mu uwage, że jak wstanie to bedzie już jutro, ale on uparcie powtarzał,że będzie to jednak dzisiaj, starałam się wytłumaczyć, że jak nastanie nowy dzień to bedzie jednak jutro, ale synek arogancko zatykał sobie uszy i odwracał głowę , aby dac  do zrozumienia, że już mnie nie chce słuchać.
Chwyciłam go za ramiona, schyliłam się na wysokość jego oczu i powiedziałam, że kiedy do niego mówię to powinien mnie słuchać, ale on opryskliwie odpowiedział, że "przecież teraz nie mówisz". Niestety zabrakło mi argumentów i wymierzyłam klapsa, a nastepnie wyprowadziłam do drugiego pokoju.
Do akcji wstapił Darek, porozmawiał z nim, wyjasniając, że nie wolno niegrzecznie sie odzywac i zachowywać w stosunku do osób dorosłych,a  szczególnie w stosunku do rodziców jednoczesnie nakłaniajac go do tego, aby podszedł do mnie i przeprosił za swoje zachowanie, ale on przyszedł i oznajmił, że nie ma mamie nic do powiedzenia.No cóż, wylądowało dziecię w kącie i dłuższą chwile trwało zanim przełamał sie i przeprosił.
Dużo mnie to kosztowało, ale przytuliłam synka i w pokojowej atmosferze położyliśmy dzieci spać.

I właśnie o tym chciałabym tu napisać.
Zrobiliśmy sobie z mężem po drineczku, wskoczyliśmy do łóżka i na kanwie wieczornych wydarzeń  dłuuugo dyskutowaliśmy o naszych relacjach.
Na koniec stwierdziłam,że muszę zapytać kolezanki na vitalii , co o tym wszystkim sądzą :)))
Chodzi mi o różne rodzaje miłości (nie tylko do dzieci) w zalezności od wieku, różnych uwarunkowań i sytuacji.
Kiedy byłam młodsza to bulwersowały mnie wyświechtane stwierdzenia o tym, że miłość nalezy pielegnować.Nie potrafiłam zrozumiec co to okreslenie ma oznaczać- sztuczne zachowania?Wymuszone gesty? Gra?
Teraz jak analizuje swoje życie to zdecydowanie muszę przyznać, że będac dojrzała i doświadczona kobieta , podświadomie, instynktownie  stosuje pewne triki, ktore wpływaja na dobrą atmosfere, pozytywne relacje i śmiało mozna stwierdzic, że pielegnuje naszą miłość.:))
Darek oczywiscie podziela moją opinie i pewnie dlatego zyje nam sie teraz łatwiej, milej i przyjemniej.

Inaczej ma sie jednak sprawa z miłościa do dzieci. No bo co co ona tak naprawde oznacza, jak sie objawia??
Kiedy byłam młodą matka  wychowywałam swoje dzieci instynktownie, nie zastanawialam sie nad konsekwencjami swoich zachowań, rzadko je przytulałam, właściwie nie mówiłam, że je kocham wychodząc z założenia, że wynikać to powinno z moich czynów, samego mojego jestestwa :))
Kiedy byłam zła to krzyczałam , wymierzałam kary, przeklinałam nie zastanawiajac sie nad tym, że dzieci biorą z nas przykład i powielaja nasze zachowania.
Bartek częściowo uczestniczył we wczorajszej dyskusji i powiedział, że nie przypomina sobie w ogóle moich napadów złosci i nerwowosci, potrafił rozróznic, że rodzic przeklina, a dzieciom nie wolno i na koniec stwierdził, że jest szczęśliwy, że ma taką trochę niekonwencjonalna rodzine.:))

Ciekawe to wszystko.:))
Nie wyobrażam sobie teraz, aby przeklinać przy maluchach , mam świadomośc , że powinnam swoim zachowaniem dawać przykład maluchom i widać, że faktycznie to działa :)) , lecz zdarza się, że częste kontrolowanie się powoduje u mnie frustracje.
Czesto zadaje sobie pytanie czy z tej racji, że jedne dzieci są biologiczne a drugie adoptowane, traktuje je inaczej i nie jest mi łatwo na nie odpowiedziec. Jestem starsza, posiadam doswiadczenie,inną świadomośc, wiekszą wiedzę,  i jestem bardziej wygodna :))
Mysle, że każde dziecko traktowałam inaczej co nie oznacza, że ich nie kocham :))
Pamietacie zapewne moje pierwsze dylematy związane z nastaniem w naszym domu maluszków - Oliwia swoim wrzaskiem powodowała moja rezerwe, natomiast wystraszony, zamkniety w sobie Patryk rozczulał.
Właśnie minęło pięć miesiecy od tamtego czasu i muszę sie przyznać , że wiele sie zmieniło. Przede wszystkim Oliwka jest pogodną, miła, ugodowa dziewczynka i nietrudno było przywiązać sie do niej i pokochać :)) Własnie wczoraj odbierajac je z przedszkola, kiedy mała radośnie szczebiotała swoim językiem o tym co sie wydarzyło, poczułam te właściwe motylki w brzuchu, które stłumione zostały uczuciem (wstydu?Zawodu?Wyrzutów sumienia?) do Patryka. Wiem, że na uczucia nie mamy wpływu, niemniej jest mi przykro.
Nie oznacza to , że czuje do niego niechęc, absolutnie nie o to chodzi, lecz ubolewam nad tym, że w sposób kontrolowany traktuje go poprawnie.
Jest tak na pewno dlatego, że Patryk jest starszy, ma za soba pakiet różnych doswiadczen, kilku, róznych opiekunów, którzy mieli rózne wymagania. Na pewno jest dzieckiem zagubionym, wrażliwym i na pewno bardzo się stara.Pamietamy tez, że jest czterolatkiem, więc zapewne wzywa go zew natury :))) O wszystkim pamietamy i staramy sie go odpowiednio traktowac, ale niestety , serce nie sługa.

I takie oto rózne przemyslenia nasunęły mi sie na bazie wczorajszych wydarzeń :)) Trudno mi było nie pogniewać sie na niego jak na dorosłego , byłam wściekła, zła , czułam do niego niechęć, ale później przyszło opamiętanie - przecież to tylko małe , zagubione dziecko, a dwa dni w przedszkolu spowodowało zmęczenie i zachwianie emocjonalne.

Ech, trudne to wszystko :)) Prawda?? :))

A w kwestii diety? Żrę :))