Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Mamma Mia !!

się z sikorką że zrobili ci wodę z mózgu, ale te doktory to jakieś beznadziejne mój mąż też po chorobie. Przyzwyczaił się do tego, że będzie bał się do końca życia wznowy choroby, a już dwa razy go o to podejrzewano tego już nie wymażesz ze swojej głowy - ale powolutku życie wróci do normalności czego ci życzę jak najszybciej. Pozdrawiam.

W empiku i kupiłam sobie książkę "antyrak nowy styl życia"napisaną przez dr Davida Servana-Schreibera. Kupiłam ją i zaczęłam czytać. Napisana jest przez lekarza, u którego 15 lat temu (miał 31 lat) wykryto nowotwór mózgu. Jako lekarz, wybitny naukowiec, praktyk i chory postanowił podzielić się swoją wiedzą (często praktyczną) na temat skutecznych metod walki z chorobą. Wydaje mi się, ze powinnaś zapoznać się z tą pozycją. Wydaje mi się, ze zawarta tam wiedza ułatwi Ci rozwiązywanie wielu z Twoich problemów. Wydaje mi się, że zdrowy chorego nie zrozumie, ale chory - chorego tak. Wiem, że mówienie :"ja bym na Twoim miejscu......." jest tylko teorią, która nijak sie nie ma do praktyki. Głowa do góry i kiedyś zapomnisz o tych lękach...

Modlitwa która mi pozwoliła myśleć w takich trudnych chwilach:" Boże, użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym czego nie mogę zmienić, odwagi abym zmieniał to co mogę zmienić i mądrości abym odróżniał jedno od drugiego" Może to głupie co napiszę, ale wiem jedno, należy cieszyć się chwilą, nie myśleć na zapas, nie zamartwiać się i nie bać się jutra. Nie zmienisz przeszłości i nie masz wpływu na przyszłość. Jest tylko dziś i teraz. Uczyń, aby czuć się dobrze w danej obecnej chwili. Ciesz się tym co jest teraz. Daj z siebie wszystko. Żyj pełnią życia, szkoda czasu na zmartwienia. Tańcz, śpiewaj, rób wyłącznie to co lubisz i wyłącznie to co poprawia ci nastrój. Kochaj, uśmiechaj się, bo teraz właśnie możesz to robić. Jeżeli nie masz wpływu na pewne sprawy, to je zostaw. Módl się tylko o pogodę ducha i zdrowie. Pozdrawiam.

Tak bym cię przygarnęła do siebie, ... Dzieci zajęły by się sobą a my bysmy uwaliły sie na kocu, bez pośpiechu pogadały... Mariolka ja sie wcale nie dziwię, że się boisz. Dziwilabym gdyby było inaczej, ale nie możesz zamykac sie tylko w tym strachu. Wyjdź do ludzi, ruszcie się gdzieś z dziecmi. Pieniądze? Trudno, raz sa, raz ich nie ma. Nie siedźcie w domu!!

niewiele Ci mogę powiedzieć. Na medycynie prawdziwemu podejściu do pacjenta tak naprawdę poświęca się niewiele miejsca. Do tego potrzebna jest...empatia. A to jest dar. Twój strach jest naturalny. Wszystko, co możesz zrobić to odwracać od niego swoje myślenie. Sprawiać sobie przyjemności. Zachwycać się swoją rodziną zamiast szukać w nich wad. Budować sobie w głowie obraz życia, jakie chcesz mieć, z głębokim przekonaniem, że tak jest właśnie tu i teraz. To jest chyba jedyny sposób

Dziś chyba coś wisi w powietrzu...bo gdzie nie zajrzę czytam "same narzekania"... zresztą i ja też mam podły humor... ale, ale Mariolu... dzieciaki...im poświęcaj więcej czasu, zobacz ten blask w ich oczach... ten spokój, beztroskość... złością nie zwojujemy świata, a narzekać najłatwiej... Moja przyjaciółka ma chorobę Crona (3 najgorsze przypadki w Polsce) i dziś była u swojej pani profesor, a ta jakby ją pierwszy raz widziała... pani profesor!!!! ha ha ha... Głowa do góry...jutro też jest dzień... będzie lepiej...

kur.......... mać !!!!!!!!!!!!!!!!!!1

no to ci zamieszali w głowie.... jagorsze ze jak cze3gos nie rozumiemy to zazwyczaj dopowiadamy sobie czarne odpowiedzi na nurtujace pytania...błahy przykład ale jak mój chłopak nie odbiera komórki to w mojej głowie jest jedna odpowiedź... miał wypadek! no bo przeciez 1 juz miał! ja pierdziele same sobie dokładamy zmartwień. Domyslam sie w pewnym sensie jak trodna jest w tej chwili Twoja sytuacja, ale chyba nie mozesz od siebie oczekiwac że przejdziesz przez to wszytsko z usmiechem na ustach? jesteś bohaterka i tak nie musisz być usmiechnietą. a płacz słuzy poprawie samopoczucia.... przytulam.

A jakie Ty masz marzenia?

Ja podobną do Twojej sytuację przeżyłam jak miałam 13 lat. U mojej mamy wykryto raka płuc. Moi rodzice dla mojego dobra, to przede mną ukryli. Ja odkryłam chorobę, bo przeszukałam wszystkie rzeczy mamy. Na jednej z kartek od lekarzy znalazłam coś w stylu cancerum, wyszperałam w encyklopedii medycznej, że to rak i wówczas wszytko stało się już dla mnie jasne. Ale wracając do mojej mamy - miala 49 lat i po prostu się załamała. Nie pomagało to że my jako rodzina bylismy na maxa lojalni i robilismy dla niej, co moglismy: np. zalatwienie peruki, by się dobrze czuła, preparatów modnego wówczas Tolpy, leki dość drogie Diane, które byly sprowadzane z niemiec itd. Mama po prostu poddala się psychicznie. Z mojego - dziecka punktu widzenia to wyglądalo tak, że była mama i ona się już tylko zajmowała swoją chorobą, nic więcej się już dla niej nie liczyło; my, tato, rodzina... Miała różne stany, najcześciej trudne dla nas. Ale coś, co chciałam Ci przekazać, że mama po prostu wtedy zupełnie wciągnęła się w chorobę, stało sie to jakąś jej obsesją... A przecież te 2 lata mogła pożyć normanie, nacieszyć sie nami, a myśmy wtedy jej, z chorobą czy bez po prostu potrzebowali. Chyba na jej miejscu przezyłabym to inaczej.

Co do lekarzy. Ej, masz 44 lata, to pora zauważyć, że niesety w naszej służbie zdrowia lekarze ze sobą nie wpspółpracują, a szkoda. Chcesz to zmienić? Może zacznij przedzierać szlaki, może uda Ci się nakłonić lekarzy do konsultacji. Obecnie posługując się nawet telefonem komórkowym zwykłym można zrobić telekonferencje na kilku użytkowników. Jeśli chcesz, mogę Ci pomóc technicznie. Możesz znaleść takich lekarzy, których nakłonisz do współpracy. A możesz też być ich łącznikiem i mówić dr ten a ten powiedział to a to i co pani na to...

Jakby tak patrzeć na to, to "życie jest śmiertelną chorobą przenoszoną drogą płciową". Ty się różnisz od nas, tylko tym, że Tobie ktoś powiedział, że jak już umrzesz, to na raka. I tyle. A my wszystkie tez na coś umrzemy, tyle, że nas nikt nie uprzedził, czy to będzie samochód, zawał, katastrofa lotnicza, czy cukrzyca. Coś będzie. Teraz masz taki okres, że zwyczajnie musisz się otrzaskać z lekiem przed śmiercią i tyle. Każda z nas sie z tym będzie musiała otrzaskać. Ty to robisz wcześniej.

no zrobili c wode z mozgu i juz.Dupki nie lekarze.Wcale sie nie dziwie ze tak sie czujesz i zrzedzisz.Pozdrawiam.