Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jestem zalamana..

Ok, zaczne od pozyywnego, zrobilam dzisiaj pomiary i spadlo kilka cm od 1 stycznia, ale ze dieta ostro kulala to roznica niewielka, choc zawsze w dobrym kierunku. Wiec efekt jest wylacznie z cwiczen, mimo ze mialam dwie przerwy na chorowanie. Po 3 cm spadlo w biuscie, talii, 4 w brzuchu i 2 w tylku, po 1 w udzie i bicepsie.

A teraz do smutnego, czuje sie tak strasznie bezradna, juz nie moge patrzec jak T cierpi.. Dalej nie moze znalezc pracy w zawodzie, juz kolejne miejsce gdzie go chca bo wiedza jaki jest dobry, ale jakies durne prawo nie moze dostac pracy bo studiowal w Finlandii a nie tutaj, szwedzi maja pierwszenstwo.. on jest szwedem, ale to ich nie obchodzi.. :( zaczal juz chodzic do psychologa ale chyba mu sie kiepski trafil bo czuje sie olewany.. wlasnie to jest najgorsze, ze znikad nie ma pomocy, jako jeden z niewielu na studiach postawil na uczciwosc i nie oszukiwal i teraz go to kopie w dupe, bo ci co notorycznie sciagali maja prace mimo ze tak na prawde nie maja kwalifikacji. Teraz biedak budzi sie po nocach i nie moze spac.. jak ja bym chciala zrobic cokolwiek zeby mu pomuc, juz biore na siebie sudia, 2 prace niedlugo (bo dostalam wlasnie druga oferte, oprocz masazu bede pracowac z rehabilitacja u taty znajomej), staram sie jak najwiecej robic w domu.. :(( nawet masazu nie chce, uszla z niego cala radosc zycia, serce mi sie kraje.. :'(