Pogięta na maksa......psychiczna!
Nie wiem co się że mną dzieje?Nie wiem, analizuje, myślę, wspominam, podsumowuję i nie wiem dlaczego moja psychika nie może się przestawić na tryb "chudnący".
Jakkolwiek to głupio zabrzmi, ale jak myślę o wadze np 3 kilo mniejszej to zaraz podświadomie coś mi mówi kategoryczne NIE!!! Tak jakby moja podświadomość bała się zmian, jakichkolwiek zmian.
Dlatego przestałam myśleć o tym,że się odchudzam. zmieniam jedzenie, które spożywam. Od miesiąca nie jem chleba i masła. Jem chrupkie pieczywo,żeby mój żołądek nie doznał szoku. Czasem zjem kromkę chleba ciemnego,ale jakoś już naprawdę odzwyczaiłam się od niego.
Od słodyczy nie mogę się niestety odzwyczaić, co oprócz mojej chorej psychiki mnie gubi:(
Od dwóch tygodni waha pokazuje 85 kg.Ani mniej ani więcej:( tracę powoli siłę i ochotę na tą wielką zmianę.
Momentami sobie myślę,że może jest mi po prostu pisane być mało atrakcyjną 85 kg kobitą....ale z drugiej strony nie chce dojść w pewnym momencie do wagi 100 kg lub więcej z okazji np ciąży.
Nie wiem już co o tym wszystkim myśleć.
Nie wiem co się że mną dzieje?Nie wiem, analizuje, myślę, wspominam, podsumowuję i nie wiem dlaczego moja psychika nie może się przestawić na tryb "chudnący".
Jakkolwiek to głupio zabrzmi, ale jak myślę o wadze np 3 kilo mniejszej to zaraz podświadomie coś mi mówi kategoryczne NIE!!! Tak jakby moja podświadomość bała się zmian, jakichkolwiek zmian.
Dlatego przestałam myśleć o tym,że się odchudzam. zmieniam jedzenie, które spożywam. Od miesiąca nie jem chleba i masła. Jem chrupkie pieczywo,żeby mój żołądek nie doznał szoku. Czasem zjem kromkę chleba ciemnego,ale jakoś już naprawdę odzwyczaiłam się od niego.
Od słodyczy nie mogę się niestety odzwyczaić, co oprócz mojej chorej psychiki mnie gubi:(
Od dwóch tygodni waha pokazuje 85 kg.Ani mniej ani więcej:( tracę powoli siłę i ochotę na tą wielką zmianę.
Momentami sobie myślę,że może jest mi po prostu pisane być mało atrakcyjną 85 kg kobitą....ale z drugiej strony nie chce dojść w pewnym momencie do wagi 100 kg lub więcej z okazji np ciąży.
Nie wiem już co o tym wszystkim myśleć.
ancra
10 sierpnia 2010, 19:48a tam, psychika... grunt - to meska decyzja - dbam o siebie i bez wzgledu na wszystko konsekwentnie dopne swego. jesli taka decyzje podejmiesz - to daj sobie slowo, ze bedziesz stosowala diete i cwiczenia. oklamac mozna kogokolwiek, ale siebie? - to traci zaklamaniem, siebie... to takie z najnizszej polki. To Twoje zycie, Twoja waga i Twoja walka. Bez urazy, ale smieszy mnie to, co napisalas. Bo jak to - Ty chcesz schudnac, a druga Ty walczy z tym,? Czego sie boisz? Konsekwencji i tego, ze bedzie trudno? Organizm sie przyzwyczaja do nowego (w tym sposobu zywienia) dwa tygodnie. Tylko tyle. Potem jest z gorki. Tyle, czy warto wytrwac te dwa tygodnie zelaznego rezimu.... pozdrawiam
Cailina
10 sierpnia 2010, 19:42zalamuj sie tylko trzymaj diety. Wiem, ze jest ciezko, ale trzeba!
czasnazmianyy
10 sierpnia 2010, 19:40się,to najgorsze co może zrobić człowiek
ewelina50kg
10 sierpnia 2010, 19:28sobie ze jest ci pisane byc 85 kg kobieta, to nie tylko niestetyczne ale rowniez niezdrowe miec taka duza nadwage; jestem w tej samej sytuacji co ty i poniekad moj lekarz mnie tez zmotywowal do odchudzania, bo z tego moga "narodzic" sie jakies chorubska a tego ci nie zycze; CHUDNIJ DZIEWCZYNO BO WARTO !!!!