Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czy zostałam z tym sama?

Cześć.

Dieta pięknie, dzisiaj 20 km rowerem do szkoły, potem jakiś trening. Pewnie zrobię te kilku minutówki. Jak widzicie po moim temacie psychicznie nie  jest ze mną dobrze. To już prawie 3 tydzień diety. Nie mam problemu z dietą ani ćwiczeniami. Mam problem ze sobą i tym co mam w głowie. Jestem podenerwowana, właśnie nakrzyczałam w sumie bez powodu na mame. W ogóle z moją mamą to ciężki temat. Niby jest za tym żebym się odchudzała, ale sama mi w tym nie pomaga, zresztą jak reszta rodziny. Pytam czy ze mną poćwiczy Chodakowską a ona : Patrz tutaj mam Chodakowską < pokazuje na góre słodyczy> Super fajnie. Tak samo muszę gotować sobie sama bo jak ona twiedzi : trawy jeść nie będzie. Ona jest szczupła. Waży około 55 kg. Super nie? Nogi ma lepsze ode mnie. Najbardziej boli mnie to, że ja sie staram katuje na treningach a ona je sobie pizze batony i nic, a ja wystarczy, że zjem kawałek pizzy już na plusie. Zostałam z tym sama. Dlatego piszę tutaj do was po pewnie wiecie sami jak to jest. Oni tego nie rozumieją. Mój chłopak niby mnie wspiera, ale widze że chciałby żebym już była szczupła. Nie mogę się patrzeć w lustro bo widzę giganta. Muszę sobie wszystko przemyśleć. Tymczasem zmykam. Ściskam