Jak mi okropnie smutno... Od wczorajszego wieczoru czuję się jak gunwo. Nie chodzi tutaj o wygląd, brak postępów w utracie wagi, czy inne pierdoły związane z lustrzanym odbiciem. Czasami mój tępy mózg płata mi figle i z czegoś, co jest dla mnie największą na świecie motywacją potrafi zrobić największe utrapienie
. Nawpierniczałam się oczywiście jak świnia, bo jakże. Trudno, od jednej wpadki nikt jeszcze nie umarł, ale dzisiaj po prostu mam ochotę umrzeć. Jutro koniec wolnego, powinnam się cieszyć i w głębi duszy na pewno kryje się jakaś radość, bo uwielbiam swoje studia, no ale jakoś nie mogę jej z tej głębi wydobyć.