Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
90

W ostatnim czasie straciłam kontrolę. Poddałam się, stwierdziłam że nic nie ma sensu, jadłam co chciałam i ile chciałam, nawet rzeczy które do tej pory w mojej głowie były zakazane, jak np. czipsy. Ogólnie w życiu czuję że nie mam kontroli, idę na przetrwanie, dodając do tego duży apetyt (u mnie taki efekt armienia piersią) nastąpiła katastrofa, 4 kg mi przybyło nawet nie wiem kiedy. A najgorsze jest to że kompletnie nie mam motywacji. Tzn mam, ale tylko czasami, a to tak się dużo nie zdziała. Dzieci mnie wykańczają, mąż ma jakieś problemy w pracy, więc codzinnie dłużej go nie ma, najmłodszy bobas w dzień odmawia samodzielnego spania, a przecież spać musi. Chociaż jedna drzemka w wózku albo łóżeczku, to już by było zbawienie. A tak latam z wywieszonym jęzorem jak się bobas chwilę sam bawi, żeby że wszystkim zdążyć. A jak mąż kończy pracę, to on do dzieci a ja nadganiam zaległości z całego dnia. I taka szychta 8-21 dzień w dzień. I jak ja słyszę, że wszystko jest kwestią organizacji, że wciśniesz zawsze 30 min ćwiczeń, że przygotowywanie posiłków to można wieczorem raz dwa na następny dzień, to są to mądrości osób które chyba nigdy nie były naprawdę "przewlekle" zmęczone. Jakby ktoś stanął nade mną o tej 21 i powiedział że teraz czas szykowania jedzonka na jutro to uuuu ;) o 21 to ja zaczynam odpoczynek przed nocą, bo mój szanowny bobas ostatno lubi zbudzić się na jedzenie ok 3 razy w ciągu nocy. A i muszę jeszcze gdzieś wcisnąć kąpanie siebie, i może jakieś golenie nóg od czasu do czasu. 

Podsumowując, nie wiem kiedy wygrzebie się z tego bagna, na razie tonę. Negatywne nastawienie zapewne wynika z tego, że mam całą trójkę na głowie, bo najstarsza nie chodzi teraz do przedszkola, a jeszcze wszystkie mają katar. 

Pomarudzilam, dziękuję, odrobinę mi lepiej :)