Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczynam od nowa :)

Nie było mnie ponad 2 lata, które skutkowały dodatkowymi 12-ma kilogramami, powrotem do fajek i śmieciowego żarcia. Pogłębiło się moje hashimoto, wzrosła insulinooporność, już nawet nie chcę mówić o samopoczuciu. Generalnie beznadzieja. Trwałam tak w tym maraźmie i trwałam, aż do wakacji w moim rodzinnym mieście. Kilka osób mnie nie rozpoznało(waga), przez to wręcz wstydziłam się gdziekolwiek wychodzić. Do tego moja mama ostatniego dnia pobytu rozpłakała się i powiedziała, że boi się, że któregoś dnia otrzymają telefon i ktoś ich poinformuje, że jestem w szpitalu, albo miałam zawał, albo stało się cokolwiek innego. Powiedziała, że nie może patrzeć na to, jak sama się zabijam i że nie wie czy jest jakikolwiek sposób, żeby mi pomóc. I że obawia się, że to ostatni moment na to, żebym coś ze sobą zrobiła.... Uwierzcie mi, widok mamy płaczącej z mojego powodu był druzgocący...  Do tej pory mam ciarki na samą myśl. Wróciłam do siebie, na początku rozliczałam się sama ze sobą, zmieniłam styl odżywiania, chociaż idzie to stopniowo, od kilku dni chodzę na godzinne marsze, przed chwilą zrobiłam 1 level Shreda Jillian Michaels(wszyscy piszą, że łatwy, a mi pot dupę zalał :D), piję mnóstwo wody z cytryną i solą himalajską, łykam suplementy, powoli się ogarniam. Jedyną rzeczą, do której muszę jeszcze dojrzeć, są papierosy....jeszcze nie potrafię, ale wiem, że Ten dzień nadejdzie. Mam zamiar wreszcie porządnie zawalczyć i przestać sabotować samą siebie. Będę dodawać wpisy dotyczące moich codziennych zmagań. Chcę, żeby pozwoliły mi to wszystko uporządkować i były motywacją. Trzymajcie kciuki :)