Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Doceniam że przeżyłam dzisiejszy wieczór

Wyszłam dziś pobiegać. Zawsze wychodzę po 21:00, kiedy dzieci już śpią. Mieszkam na nieco odizolowanym od świata osiedlu, do ktorego prowadzi 1 wjazd. Obecnie pokonuję trasę minimum 3 kilometry ale też nie dużo więcej. Biegając tylko po osiedlu muszę okrążyć je wokół i później biegać wokół swojego bloku żeby "dobić" do tych 3km.

Dziś coś mnie podkusiło, żeby pobiec na osiedle obok. Jest tam zbiornik retencyjny. Lubię spacerować tam z dziećmi, ale nigdy nie byłam tam po zmroku. Przebiegłam przez główną ulicę, obok lokali gastronomicznych a następnie schodkami w dół na ścieżkę wokół tego zbiornika. A tam ciemno jak w dupie. Mam "kurzą ślepotę" ale postanowiłam, że jakoś dam radę. Trochę oświetlał mi drogę reflektor z budowy po drugiej stronie. 

Przebiegłam jakieś 100m i widzę przed sobą faceta w szarej kurtce z odblaskiem. Żadnego psa w okolicy. Samotny facet i ja za nim na odludziu bez oświetlenia. Pomyślałam, że może pójdzie prosto. Tamtędy chyba można dojść na przystanek autobusowy, ale on skręcił w lewo idąc wzdłuż zbiornika. Już wtedy powinnam była zawrócić i pobiec spowrotem do cywilizacji no ale stwierdziłam, że go minę i pobiegnę dalej. No i gdzieś mi nagle zniknął. Z jednej strony mi ulżyło ale z drugiej przecież nie rozpłynął się w powietrzu. 

Dostrzegłam go kątem oka po prawej stronie na siłowni pod chmurką (nie wiem, czym kierował się ktoś ustawiając ją w takim miejscu). Pomyślałam "eee... Przyszedł sobie na siłownię a ja świruję". Nie widziałam go zbyt dobrze (kurza ślepota). Widziałam kontur który przechodził od jednego przyrządu do kolejnego aż doszedł do ostatniego i położył na nim ręce. Pomyślałam "ciekawe co to za przyrząd i co bedzie robił". Aż tu nagle będąc na jego wysokości słyszę głos: "przepraszam bardzo". Męski wysoki głos. Tak się cholernie wystraszyłam. Udawałam, że nie słyszę i jak gdyby nigdy nic pobiegłam dalej. Przerobiłam w głowie kilka scenariuszy, co może się stać; jak się obronić w razie ataku itp. Oczywiście przyspieszyłam ale nieznacznie, żeby tego nie zauważył, żeby nie wzbudzić zainteresowania, żeby nie dostrzegł mojego strachu. Do przebiegnięcia miałam jeszcze kawałek wzdłuż lasu, kawałek nieco dłuższy niż do tej felernej siłowni. Doleciałam do schodów i na górze już było jasno. Nie odwróciłam się ani razu. Wróciłam na swoje osiedle pobiegać "wokół bloku".

Tam już się nieco uspokoiłam ale ciągle myślałam, co to miało być. Nie chcę nikogo osądzać ani obrażać, ale co kierowało tym człowiekiem, żeby się odezwać do mnie. Według mnie to był jakiś psychol.. Ten głos. Masakra.. Nigdy więcej tam nie pójdę. Nawet z dziećmi na spacer.

Leżę teraz w wannie żeby się uspokoić. Serce wali jak głupie i czuję metaliczny posmak w ustach..