Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czujnik z poziomem sytości oddam w dobre ręce...

popsuty na dobre... 

Chwilę po zakończeniu jednego posiłku, gdy oczy napotkają na widok czegoś apetycznego, mózg wysyła sprzeczne sygnały. Moje organy chyba przestały się ze sobą komunikować. Tylko po uwypukleniu części w okolicy pępka widzę sytość (gdybym miała - niczym na krągłości brzuśca czajnika elektrycznego - oznaczone poziomy wypełnienia, byłby już max). Muszę nauczyć się jeść na nowo. Zrozumieć fundamentalne zasady. Kilka regularnych posiłków, żadnego podżeractwa i dopychactwa między nimi. 

No i bez litości - wraca do łask liczenie kalorii. Chociaż na start, bo choć jestem w tym raczej wprawiona, chyba zapominam stosować tę zasadę na co dzień. A już na bank zapomniałam dodawać do tego słodycze i przekąski...  Niczym małe dziecko, za szafkę schowałam głowę i wydaje mi się, że mnie nie widać...

Czas ucieka, a może inaczej - płynie. Liczy się przecież każda chwila i doskonale o tym pamiętałam w deszczową niedzielę spędzoną u rodziców, kiedy połowę słodyczy resztkami silnej woli pakowałam w papierek, po czym wykonywałam serię przysiadów i pompek Bardziej dla żartów niż dla efektów, ale jednak. Chodzi przecież o pozytywne nawyki.

Tak czy inaczej, kolejny raz muszę sama sobie zaprezentować, bo chyba mi się zapomniało, ze tylko małymi kroczkami można dojść do celu, a bardzo bym chciała pożegnać spora część zapasów już w tym roku! Sporo czasu już zmarnowałam...a czasu cofnąć się nie da...