Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Urodziny Pierworodnej

Dzisiaj szczególny dzień dla mnie. Piątek, wiem, pamiętam już to. To "Dzień Ważenia" i pewnie najbliższych 100 takich piątków będzie musiało być. Mimo tego w zupełności mnie to nie przeraża, raczej budzi pozytywne uczucia. Piątek i "Dzień Ważenia" ma szansę stać się u mnie cotygodniowym rytuałem, czymś co mi powoli wsącza się w krew i staje się moją cząstką. Oto patrzcie, taka  jestem! Patrzcie dzieci, przyjaciele i w końcu ja sama na osobę, która jest mądra, rozsądna, nie zamyka oczy na rzeczywistość, jest osobą świadomą tego co, kiedy i dlaczego je, to co je! Patrzcie na osobę, która odróżnia dobro od zła, na osobę która odróżnia piękno od brzydoty, a zdrowie od choroby. 

To wydaje się takie proste, takie oczywiste, takie banalne. 

Tylko dlaczego miliony z nas, kobiet i mężczyzn, mądrych, inteligentnych, wykształconych pięknych tego nie wie? 

Dlaczego robi sobie krzywdę? Dlaczego niszczy serce, wątrobę, kręgosłup, stawy?
Dlaczego niszczy swoją witalność? Dlaczego chęć do życia zastępuje chęcią do pożerania byle czego,  przeżerania swojego życia? 

Nie wiem czy jest na to jedna prosta odpowiedź. Pewnie tych odpowiedzi jest tysiące, tyle ile ludzi. Każdy ma swój dobry powód, dlaczego to robi, co tym przeżeraniem chce pokryć, pokazać, załatwić, jakie psychiczne potrzeby zaspokoić? 

Nie dotyczy to ludzi po prostu chorych na wady genetyczne, na cukrzycę, na biedę, która zmusza do konsumowania najtańszego nafaszerowane chemią jedzenia. 

Myślę tu szczególnie o takich jak ja, niby mądrych, niby inteligentnych, wykształconych, którzy byli do 40tki 56 kg mamami z dwójką dzieci. Nie mają złych dziedziczonych genów, szczęśliwie  nie chorują  jeszcze na cukrzycę, nie muszą jeść śmieciowego jedzenia, potrafią gotować, czytać, liczyć i mają wystarczająco rozumu aby odróżnić co jest głupie a co słuszne. 

Ale dzisiaj, w dzisiejszy piątek 11.07. 2014 r myślę o dniu z przed 39 lat, gdy awansowałam z dziewczyny na kobietę i z wolnej osoby na odpowiedzialną za maleńką istotkę swoją pierworodną córcię Aneczkę. Byłam już mężatką, dorosłą kobietą, ale patrząc na nią nadal nie wiedziałam jak rodzi się dzieci. Miałam cesarskie cięcie i tylko czarnemu bezimiennemu studentowi na klinice, który nie usłyszał tętna w drewnianej trąbce i wezwał na pomoc lekarzy zawdzięczam, że urodziła się żywa i jest wspaniałą szczupłą, śliczną, mądrą mamą dwójki moich wnuków chłopaków. 

Zaprawdę, zaprawdę powiadam Ci Małgorzato.

Grzechem i totalną głupotą  jest niszczenie siebie z powodu zawodu miłosnego do męża, gdy tyle miłości możesz mieć wokół siebie do córek, wnuków, wnuczki, zięciów i przyszłych zięciów.

Dziękuję Bogu za chwilę opamiętania, za wejście na tę stronę, za wsparcie tylu wspaniałych kobiet i wiem, że z nimi, jak Aniołami przysłanymi do pomocy jak ten Czarny Student pokonam słabości i odzyskam siebie.