Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
6 miesięcy ;)

Hej ;)

Właśnie przed chwila doszłam do pewnych  wniosków.  Zniszczyłam sobie figurę jak juz wiecie w przeciągu 0.5 roku.. Myślę,  ze żeby to naprawić musze poświęcić tyle samo czasu. Z moich wyliczen wynika ze w listopadzie powinnam już wrócić do siebie.  Zaczynam wyzwanie ,, półroczne". Tym razem postaram się poradzić sobie sama ze sobą. Mam nadzieje. Rozumiem ile mnie to bedzie kosztowało wysiłku.  Przerażające, ale przecież ja uwielbiam wyzwania. Moja waga docelowa to 50kg. W sumie moim marzeniem jest zobaczyć 48, c nie? Ale...Na razie skupiam się na dobrnieciu do 50.  PROSZE WAS O WSPARCIE.  Gdzieś we mnie tkwi lęk przed napadami... Mam wrażenie,  że nigdy się od tego nie uwolnie. Hm. Być może z czasem dorosne do tg aby skorzystać z pomocy psychologa.  Jeszcze nie jestem gotowa do tego, aby uznać moj problem za realne zagrożenie. Jest jeden plus tej sytuacji: nabywam doświadczenie.  To trochę takie empiryczne myślenie,  ale może bazując na własnych pomyłkach będę mogła kogoś przed tym przestrzec... Ah.. ile osób dobrze mi radziło.. Wręcz naciskało żebym (nw) jadła więcej; starało się uświadomić jakie zagrożenia  czyhają za rogiem. Hm... Teraz to ja mogę się bawić w upominanie.  Wiecie gdzie leży największy paradoks w mojej sytuacji?  Jeszcze jakieś 2 lata temu zupełnie nie mogłam zrozumieć po co ludzie sami pakują się w bagno typu bulimia.  Heh- teraz bynajmniej to pojmuje.  I to nie może pójść na marne.  Z każdą chwilą  czuje sie coraz bardziej zobowiązania do niesienia pomocy innym- właśnie na tej płaszczyźnie.  Może tak ma być?  Nie wiem.  Chyba perspektywa zostania specjalistą od tych tematów jest idealna dla mnie.