Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 93...

Nie krzyczcie na mnie za bardzo, ale trochę zmodyfikowałam swój plan i przełożyłam rozpoczęcie diety OW na najbliższy poniedziałek. Wiem, że na pierwszy rzut oka to nie brzmi najlepiej, bo zaraz się nasuwa komentarz, że to wymigiwanie się i ciągłe przekładanie na później i ogólnie rzecz biorąc nie wychowawczo. Ale...

Po pierwsze to te dwa tygodnie (które miną w niedzielę najbliższą) będą dla mnie wstępem do diety OW, czyli w 80% jem warzywa i owoce a pozostałe 20% to produkty pełnoziarniste, orzechy i pestki, odrobina oliwy z oliwek i suszonych owoców.

Po drugie i w zasadzie decydujące to w niedzielę kończę 40 lat i urządzam urodzinowy obiad, no i po prostu nie wyobrażam sobie, że podczas własnego przyjęcia nie jadłabym tego co goście i nie spróbowała tortu urodzinowego.

Przyznacie, więc chyba, że tak trochę to jestem usprawiedliwiona ;)

Kiedy podejmowałam decyzję, że teraz to już koniec, od jutra dieta itd. to jak same się zorientowałyście po moich wpisach po prostu byłam w lekkim dołku i chciałam wszystko naprawić od razu. No, ale wiadomo, że jak się człowiek zastanowi na spokojnie to jest to nieco bezsensowne. Te z Was, które znają zasady diety OW wiedzą doskonale, że tak na dobrą sprawę to nie powinno się robić pełnych 6 tygodni tak z marszu tylko właśnie rozpocząć od przygotowania i stopniowego wykluczania z diety innych składników poza warzywami i owocami. Nie fundujemy wtedy swojemu organizmowi tak dużego szoku i w pewnym stopniu minimalizujemy niezbyt przyjemne skutki uboczne diety (czyli fatalny ból głowy, który najczęściej dopada w pierwsze dni).

A propos bólu głowy to pamiętam dosyć zabawną historię, która przytrafiła mi się podczas mojej pierwszej diety OW. Otóż kiedy dopadł mnie ten sławetny ból głowy to naprawdę nie był przyjemny, a ponieważ musiałam normalnie funkcjonować to łyknęłam jednak jakąś tabletkę przeciwbólową. W każdym razie kiedy po południu wróciłam do domu z dzieciakami odebranymi z placówek oświatowych i wjechaliśmy do garażu podziemnego pod naszym blokiem zobaczyłam, że moje pociechy słodko chrapią w swoich fotelikach, a ponieważ nigdzie się nie spieszyliśmy postanowiłam dać im chwilę na drzemkę i posiedzieć z nimi w samochodzie. Pomimo tabletki, ból głowy i tak o sobie przypominał, więc pomyślałam, że w zasadzie to może ja też utnę sobie z nimi malutką drzemkę. No i zasnęłam. Niestety wiadomo, że na siedzeniu samochodowym warunki nie są komfortowe i chcąc nie chcąc człowiek zasypia na tak zwaną "popielniczkę". Musiałam wyglądać dosyć podejrzanie, bo obudziło mnie pukanie sąsiada do okna samochodu i pytanie czy wszystko z nami OK. :)

I tym miłym akcentem (jak mawiał jeden z moich profesorów na uczelni) kończę moje wywody.

A chciałam jeszcze nadmienić, że wczoraj marsz godzinny zaliczony. ;)