Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Panie Boże, daj mi siłę, żebym nie doprowadziła
się do takiego stanu...

Od 4:30 przewracałam się z boku na bok i wierzyłam w to, że w końcu usnę. Kiedy się obudziłam, wstawiłam wodę na kawę i stwierdziłam, że mam ochotę na słodkie śniadanie, sięgnęłam do lodówki po jogurcik, okazało się, że "pomarańcze z czekoladą i śmietana" wcale nie było chwytem marketingowym, to na serio była czekolada z pomarańczą i śmietaną. Do tego 2 malutkie kruche ciasteczka mojej roboty. Albo 3 (wykrajane kieliszkiem). Wiem, śniadanie mistrzów. Za to kawa bez mleka i bez cukru. Przyzwyczaiłam się już, a śniadaniem się zasłodziłam. Nie do pomyślenia, że jeszcze niedawno wciągnęłabym to jedną dziurką od nowa i chciała więcej. 

Włączyłam Polsat Cafe. Leciała akurat "Brygada XXL". Odechciało mi się jeść. Nie chciałabym być w przyszłości ciężarem dla kogokolwiek. Ciężarem dosłownie. Ludzie ważący po 300kg. Nie potrafiący samodzielnie wstać, umyć się, chodzić. Nie pamiętający często jak wygląda świat zewnętrzny dalej niż za oknem. Smutne. Co do tego doprowadza? Choroba? Problemy z zajadaniem emocji? Lenistwo? Dlaczego ludzie jedzą i jedzą, i jedzą, a potem... Potem inni muszą ich podnosić dźwigami? Jak muszą się czuć, kiedy trzeba wyburzać ścianę żeby mogli się wydostać na zewnątrz? Co myślą, kiedy podnieść ich może jedynie 6 kulturystów? 

Nie chcę tak wyglądać. Chcę być zdrowa. Szczupłość, to, że się ładniej wygląda - też. Ale przed wszystkim chcę być zdrowa. Chociaż ta śmietana z owocami pyszna, to raczej już po nią nie sięgnę, tak samo jak po kruche ciasteczka. Chcę żyć. Nie chcę sprawić, że w przyszłości urodzę dziecko i zacznę je powoli skazywać na takie same szykany, na jakie byłam narażona w dzieciństwie. Nie chcę żeby moje dziecko słyszało od durnej baby w sklepie, że na takie grubasy nie szyją spodni. 

Być zdrową. To jest wyzwanie!