Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
prosze.przeczytajci..po anoreksji..Ed..bul

nie, NIE JESTEŚ, i oni na pewno też tak myślą! tylko pewnie boją się, że z jednego gówna wpadniesz w drugie..

Na 100 % wyglądasz tak samo to tylko ok. 3 kg ;)

Nie mów tak o sobie! Nie jesteś debilką! Masz porostu duży problem, ale każdy je ma! Musisz nauczyć się z tym walczyć. Skoro rodzice nie pomagają, to może psycholog? Spróbuj! Trzymaj się ;* I nie jesteś gruba! Dalej masz niedowagę dziewczyno! :*

Kochana rozumiem Cię doskonale. Od 1O lat tak mam. Identycznie. Biegiem do psychologa. Im szybciej zaczniesz się leczyć tym większe prawdopodobieństwo, że z tego wyjdziesz całkowicie. U mnie jest lepiej. Mam czasem nawroty, ale z całą pewnością stwierdzam, że jest lepiej. Marzę, żeby pozbyć się tej horoby całkowicie!!! Ty jeszcze możesz, bo im krócej to trwa tym większe szanse. Kochana zacznij cieszyć się życiem. Jesteś młodziutka, zamiast martwić się czy przypadkiem nie masz więlkiej pupy. Pomyśl nie ważne!!! Pokochaj siebie taką jaka jesteś. Kobiety które kochają siebie są bardziej atrakcyjne niż szczapy, które ciągle narzekają, że są grube. Twoja waga wskazuje na to, że jesteś bardzo chuda, za chuda. Faceci naprawdę lubią troszkę ciałka. Więc możesz śmiało przytyć, ale powolutku. Może lepiej żebyś tyła pod okiem dietetyka. I staraj się nie jeść słodyczy. Więm jak jest u mnie. Są one wyzwalaczem, które powodują, że zaczynam obrzerać się bez opmiętania, nawet jeśli już nie czuje smaku. Staraj sie jeść zdrowo. Obiadki, owoce, warzywa. I pamiętaj zdrówko najważniejsze, za 10 lat, jak zaczniej chorować, będziesz pluła sobie w twarz. Jak mogłaś swojego ciała tak nieszanować. Najpierw się głodząc, a później objadając. To wszystko przekłada się na zdrówko, które jest najważniejsze. Nie jak teraz CIę się wydaje, że najwżniejsze jest czy jesteś gruba czy nie! Szlachetne zdrowie, ile Cię cenić trzeba, ten tylko się dowie kto Cię straci!!!! WIęc kochana nie niszcz swojego Ciała. I biegiem do psychologa, bo problemy w żywieniu tak naprawdę oznaczają, że nie radzisz sobie w życiu i możesz sama się oszukiwać, że jest inaczej, ale to skąd się bierze. Zajadasz albo nie jesz.... żeby uciec od czegoś.... Przestaniesz jeść.......... okaże się wtedy, od czego chciałaś uciec.... I trzeba będzie sobie z tym poradzić, bez jedzenia. Bez odwracania uwagi od prawdziwego prawdziwego problemu. Siły życzę i mądrości. I mam nadzieję, że udasz się do psychologa, bo szansa, że sobie z tym sama poradzisz jest jak wygranie w totolotka. A im szybciej zaczeniesz tym lepiej. Pozdrawiam siły kochana.

Nie wyzywaj siebie od debilek , to nie jest twoja wina że rodzice chcą taka nie inaczej , a ty powinnaś powaznie z nimi porozmawiać i powiedzieć co ci lezy na sercu .

Nie wiem, co mogę powiedzieć, może jakiś psycholog by się przydał? Żebyś Ty mogła zrozumieć obawy rodziców a oni, jak się czujesz w takich sytuacjach. Czasem pomoc osoby trzeciej jest bardzo potrzebna! Życzę powodzenia!

Ja też myślę, że szpital dobrze by Ci zrobił. Odpoczęłabyś od nieustannej obserwacji rodziców, bo oni mieliby świadomość, że jesteś w dobrych rękach lekarzy. Przemyśl to!