Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie lubię litości

Patrzę sobie na te reklamy o tym jak schudła ta czy inna "laska".

I tak sobie myślę, że jak takie dobre w tym odchudzaniu to powinni pokazać jak wczesniej wyglądały. A takie zdjęcie , poprawione pewnie jeszcze na fotoshopie to żadna reklama.

No i co to za sukces schudnąc 13 kg.

Utrzymać to schudnięcie to jest sukces.

Ja właśnie zrzuciłam 13 kg po prawie 4 miesiącach.

To mało czy dużó.???????

Hm

Mało - jak się patrzy na reklamy  w stylu - schudłam 15 kg w 2 tygodnie albo 4 kg na tydzień. Tak , patrząc na takie cuda ,to bardzo mało.

Ale jak sobie pomyślę, że wogóle zaczęłam w końcu chudnąć .

nie tyję tylko ciągle waga w dół.

I nie ważne , że to chudnięcie  na wykresie wagi wygląda ja piła. - tzn 2 kilo w górę ale 2,5 w dół i tak powoli , powoli ale w dół.

A ile to kosztuje energii , ile muszę się zapierać , walczyć sama z sobą to tylko wiem ja.

A do tego, teraz jest zima to wogóle strasznie trudno zrzucać tłuszcz, bo nasz organizm broni sie przed utratą zapasów  poczynionych na zimną porę. Ale daję radę.

Ciągle nie mam kiedy napisać o tej diecie . Teraz też piszę w pracy.

Ale właściwie to chciałam napisać o czym innym.

Mianowicie o tym, że osoby z taką nadwagę przepuszczają czas przez palce i wycofują się z życia. Tak powowlutku , prawie niezauważalnie , na własne życzenie pozbawiają siesame radości bycia z ludźmi.

Ja nigdy nie miałam zachamowań jeśli chodzi o moje kształty, ale jak się okazało tylko do pewnego momentu.

Jak przekroczyłam 150 kilo to nie wiem jak i kiedy, nagle zaczęłam wycofywać się z życia.

Robiłam to tak powoli, że nawet sama na początku nie zwróciłam na to uwagi.

Dotarło to do mnie jak zważyłam się wczoraj i zadumałam nad sobą.

Lżej się czuję , wszystko łatwiej się jakoś robi , ale jakoś straciłam chęc bycia z ludźmi i jak tylko mogę to przebywam sama z sobą lub z mężem. Praca zakupy i ......kropka.

Odseparowałam się od ironicznych lub litościwych spojrzeń znajomych i nieznajomych .

Ale najbardziej  zabolało mnie odezwanie się do mnie , jakieś  1,5 roku temu na zawodach takiej niemiłej znajomej  - popatrzyła na mnie i powiedziała - UTYŁO SIĘ ......CO??.  Małpa jedna, sama wygląda jak połączenie kija od miotły ze strzygą, ale na innych to zwraca uwagę. Wreda

Ale jak by nie było ...zabolało jak diabli, jak by ktoś mnie oparzył.

Od tamtego dnia zaczęłam się wycofywać z życia towarzyskiego i podświadmie czułam  , że jestem , nałagodniej mówiąc - nieestetyczna.

Jestem empatką , więc podświadmonie wyczuwałam  ( świadmie odsuwałam to od siebie)  , że wielu moich "przyjaciół" też nie lubi bywać w moim towarzystwie na forum publicznym. Jakbym było jakąś plamą na ich  szczupłym tle.

Może mi się tak wydaje , ale chyba  w większośći wypadków tak to działało.

Ludzie odsuwają się od osób będących w jakikolwiek sposób innych.

A taki tłuścioch jak ja jest inny. Bardzo inny.

I na dodatek nigdy nie byłam łagodną sympatyczną grubaską. Ech.

Może mi się to tylko wydaje.

Zobaczymy za 2 lata jak moje teorii sprawdzą się w życiu. Jak już będę szczupła i zgrabna.   Czy znowu wszystko inne tez wróci do normy