Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Szara sukienka.

Nie wiem, co było najtrudniejszym pierwszym krokiem.

Powrót do psychiatry, wizyta u dietetyk, czy to co musiałam zrobić dzisiaj - stanąć na wagę i zmierzyć się centymetrem. Pani dietetyk zrobiła to na wizycie,ale poprosiłam, by mi nie mówiła. Płakałam jak jakaś idiotka. Dzisiaj wreszcie to zrobiłam. Dużo płaczu, bardzo dużo płaczu. Ale trzeba było to zrobić. 

Kiedy jedzenie staje się Twoim partnerem, przyjacielem, rodziną, wrogiem - wszystkim. To ciężko powiedzieć stop. Nie patrzyłam w lustro przez te lata. Kochałam bycie plussize, ale jak ważyłam 75,5 kg - nie spodziewałam się, że sprawy zaszły TAK DALEKO. Obudziłam się w bardzo głupiej sytuacji - poszłam szukać jakichś ubrań, kocham lumpeksy od maleńkości i jak co tydzień wybrałam się do jednego. Zobaczyłam piękną szarą sukienkę, ale była OGROMNA, na co ja stwierdziłam, że kupię ją, a w domu przerobię, tak by nie była workiem. W domu wzięłam się za przymierzanie i ... ledwo się w nią wcisnęłam. 

Lawina ruszyła. 

Może teraz we mnie jest mało energii i optymizmu, ale to kwestia czasu. 

Mam zrobione badania, rozpisaną dietę i wsparcie w postaci żywego człowieka. 

Uda się.