Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Demony w mojej głowie - jak przełamać lody?

Jak pisałam w pierwszym poście, dość długo izolowałam się od społeczeństwa. Nie chciałam, by ludzie mnie oglądali, nie wstawiałam żadnych zdjęć na żaden portal społecznościowy. I choć dzisiaj czuję się znacznie lepiej i czuję zadowolenie patrząc w lustro, to nadal mam opory by pokazać się znajomym. Już kilka razy przymierzałam się do wstawienia choćby nowego zdjęcia profilowego, ale na przymiarkach się kończy. 

Nie zmieniłam również garderoby. Ciągle chodzę w tym co mam, fakt, że wszystko już wisi, jednak dzięki temu ukrywam to i owo. Z drugiej strony czuję obawy, że coś pójdzie nie tak i te ciuszki leżą na "czarną godzinę". Myślę, że po prostu to nie jest jeszcze ten moment. Jednak gdyby się ich pozbyć, to zamknęłabym za sobą kolejne drzwi.... Ale chyba jednak poczekam z nimi do osiągnięcia celu, bo staram się je zamykać po kolei :)

Aktualnie szlifuję jazdę samochodem. Nie jeździłam od 5lat. To, że w zasadzie ciągle miałam procenty to wiadomo, że za kółko nie miałam nawet prawa wsiąść, jednak przestałam jeździć, kiedy dachowałam dość porządnie. Pamiętam do tej pory ten widok i sama nie wiem, jakim cudem wyszłam wtedy z tego bez szwanku. Niestety psychika mocno ucierpiała. Fakt, że mieszkamy na osiedlu, gdzie wszystko jest pod nosem, nie bardzo motywowało mnie by znów próbować jeździć. Nawet jako pasażer unikałam przejażdżek. 

Pojawiły się jednak schodki, kiedy z młodszym dzieckiem trzeba było zacząć jeździć na zajęcia wczesnego wspomagania rozwoju. Mąż musiał ustawiać zmiany w pracy tak, by móc z nami jechać. Irytowało go to... Wiem... i przepraszam go za to do dziś. Przecież mogłam go zawieźć do pracy i mieć auto do dyspozycji, ale wiadomo. Po pierwsze paraliżujący strach, po drugie miałam wypite. Bardzo doceniam fakt, że mąż mnie wspiera i jakieś dwa tygodnie temu, kiedy on spał po nocnej zmianie, nie budziłam go.  Po prostu stwierdziłam, że jadę. W końcu muszę zrobić kolejny krok do przodu. To był taki impuls, jak wtedy, kiedy stwierdziłam że odcinam się od alkoholu. Zadzwoniłam do niego, kiedy już byłam z powrotem na osiedlu. Mam jeszcze duży problem z parkowaniem między samochodami, ale jest to do wyrobienia - przyjdzie na to czas :) Nie muszę chyba opisywać zdumienia na twarzy męża. Nazajutrz po powrocie z pracy przywitał mnie kwiatami 😉🌹

Wydaje się mi, że dla mnie najlepszy sposób na przełamywanie lodów jest właśnie taki - impuls. Czuję, że coś zrobię, że właśnie teraz dam radę i podejmuję się tego.

A jaki jest Wasz sposób?

Ach! Prawie zapomniałam... Na koniec chciałbym się jeszcze podzielić moim dzisiejszym wspaniałym wynikiem. Na początku sierpnia miałam robioną analizę składu ciała i mój wiek metaboliczny wynosił... 48lat 😨 O wiele za dużo! Mimo iż wtedy miałam już jakieś 10kg na minusie to ten wiek niestety się nie zmienił. (przy 77kg również było 48). Dzisiaj kolejna analiza i bardzo miłe zaskoczenie nie tylko dla Pani w studio, ale dla mnie szczególnie. Mój wiek metaboliczny w dniu dzisiejszym wynosi... 25lat 😍

Pozdrawiam cieplutko. ❤