Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Samotnie schudłam.

Zostałam sama. Porzucił mnie ten mój niewdzięcznik. 

W czwartek obudził mnie o 5 rano. Najpierw nie chciałam opuścić Morfeusza, wydawałam z siebie charkotliwe dźwięki, machałam zawzięcie rękami. Mężczyzna dziwnie uparcie nie odpuszczał. 

Czuję zapach kawy. Yhym. Cucenie. Nie jestem w stanie dłużej walczyć. Otwieram oczy, które na tę okoliczność przygarnęły cały piasek z Sahary pod powieki. Auć. Kurde, auć. 

Zrywam się szybko, w zawrotnym tempie 15 min wstaję. Pomagam się spakować. A mówiłam, żeby to zrobić wieczorem? A mówiłam?!

Buziak. Wracam pod kołdrę. 

Budzę się kilka godzin później. Mężczyzny obok nie ma. I nie będzie. 
Ha! Kota nie ma, myszy harcują! Szybko chwytam telefon i umawiam sobie babski wieczór. Maseczki, manikjury, pedikjury, winko, Przyjaciele i bruschetta na żytnim chlebie. 

Szmery bajery. 

A ten biedak chyba myśli, że usycham tu z tęsknoty.  

No dobra. Trochę usycham. Po pożegnaniu kumpeli nie potrafię zasnąć. Przesypiam budząc się co chwilę jakieś 4h i rezygnuję. Postanawiam iść pod prysznic żeby nie uschnąć tak całkiem. 
Nie umiem spać w naszym łóżku, bez niego.

Wykorzystując fakt, że usycham jak rodzynka postanawiam się zważyć. I co? Mniej o 0,8 kilo wody! 

Taka lekka się czuję, taka piękna, zgrabna i powabna - albo maseczki to sprawiły albo jeszcze wino szumi w głowie.

Dobra. Idę trochę ogarnąć kielony po winiaczu. Wróci chłopisko za kilka godzin, niech myśli, że ze zgryzoty paznokcie obgryzałam (aż zrobiły się pięknie fioletowe), płakałam w poduszkę i sobie nie mogłam miejsca znaleźć :>