Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zasypana

Budzę się nad ranem. Wykończona, niewyspana. Patrzę na zegarek - po 10. Wstaję szybko, ubieram się, zaraz mam pociąg. 
Cały pośpiech na nic. Moja miejscowość odcięta jest od świata.

I zasięg telefoniczny słaby i internet niedomaga. Powinnam już dawno być u siebie, powinnam już leżeć w objęciach Mężczyzny, który nie wiedzieć czemu zaraz po Nowym Roku wrócił do nas. 
Może chociaż na narty pójść powinnam żeby pogodę wykorzystać.

Spotykam się za to z koleżanką. Śmiejemy się z moich mocno popieprzonych snów. Stwierdzamy, że powinnam napisać książkę i czekać na NIKE. Rozmawiamy o tym jak niezbadanym obszarem jest ludzki mózg. 
Opowiada mi o swoim facecie. 
Znów dziwię się jak wiele można wybaczyć mężczyźnie. I zastanawiam się czy to tak ślepa miłość? Przywiązanie? Brak poczucia własnej wartości?

Wracam. Idę przez śnieżycę. Mija dużo czasu a ja dalej idę. Nie mam już siły ale nadal trzeba iść. Samochody obok wpadają w poślizg za poślizgiem. Idę. Przypominam sobie książkę Bezcenny Zygmunta Miłoszewskiego. Myślę, że śmierć w zamieci musi być straszna. Ganię się w głowie za to, że te małe opady śniegu porównuję do prawdziwych kataklizmów. Ze średnio optymistycznych rozważań o najgorszym typie śmierci - spłonięcie chyba? Albo utopienie? - wyrywa mnie telefon. Rozglądam się, mrugam by zrzucić z rzęs śnieg i zaczynam się śmiać. Widzę dom. Miałam do przejścia aż (ironia) 2 kilometry ale wykończyłam się jakbym przeszła ze dwadzieścia. 

Siadam z książką i grzanym winem. Mężczyzna sam dzwoni by wyrazić nadzieję, że nie zamierzam dziś za wszelką cenę jechać do niego. Oboje wiemy, że nogi trzymam przed kominkiem i ani mi w głowie wybierać się dziś w podróż. Umowa, umową ale zakopać się w jakimś szczerym polu nie ma sensu. 
Kocur patrzy na mnie przenikliwym wzrokiem i wiem, że parsknąłby prawdziwym ludzkim śmiechem (w wigilię nie wykorzystał jednorazowej mocy) i w życiu nie dałby się wsadzić do transportera. No nie ma głupich. 

Siedzę więc z internetem kapiącym po kilka kilobajtów z rutera i wygrzewam się przed ogniem. I ja miałabym iść do pociągu?