Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Smutno mi....

Smutno mi, jak w tytule i nic na to nie poradzę. Chyba popadam w depresję. Nie mam komu się wygadać, a przyjaciółka jedyna jaką mam, ma mnie gdzieś. Nie odzywa się, nie piszę, nie spotykamy się :/ Źle mi z tym. Mam męża, ale ten niestety nie ma dla mnie czasu. Rozumiem to że ciężko pracuje, szanuje to. Ale  żeby nie znaleść chociaż 30 minut dla mnie.... Brak mi słów, ostatnio zapisałam się do szkoły policealnej, nie tylko po to by zdobyć dodatkowe wykształcenie, ale również by wyjść z domu, do ludzi. Bo ja dłużej tak wytrzymać nie mogę. Chciałabym mieć jakieś przyjaciółki, koleżanki, z którymi mogłabym gdzieś wyjść czasem w weekendy, pogadać. Nie wiem czy to moja wina. Zawsze byłam nieśmiała, mało się udzielałam w grupie. Tak zostałam wychowana , więc tak żyłam. Być może to przekłada się na moje teraźniejsze życie. Mieszkam w małej miejscowości, gdzie każdy żyje czyimś życiem. Plotki to codzienność.  Nawet spokojnie nie można po wsi pobiegać , bo zaraz  teksty: - ''odchudza się" , "kochanka pewnie ma" itd... szkoda gadać. To jest strasznie przykre. Nie mam w miejscowości żadnej koleżanki do której mogę wyjść. Jest siostra, ale 6 lat młodsza, w sumie mało wie o życiu. Nie musiała wychodzić za mąż, żeby ludzie nie gadali. Ja , musiałam. Mimo że nie byłam do tego gotowa, miałam 19 lat. Moje szczęście w tym roku skończy 5 lat. Kocham ją całym sercem, ale wiem że gdyby później przyszła na świat, zapewniłabym jej lepsze warunki. Miałabym pracę , dom.... teraz mieszkamy u moich rodziców , na tym samym podwórku. Ale to nie to samo co życie na swoim. Z mężem jesteśmy po jednym kryzysie, nie wiem czy nie jest to początek końca. Czas pokaże. Nie chcę się więcej żalić, mam nadzieję że uda mi się pokonać przeciwności losu i dam radę spełnić swe marzenia. ĆWICZENIA, dają mi kopa. Dzięki nim zapominam o problemach, choć przez chwilę.