Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Położnica

Nie mylić z nałożnicą!! Położnica - to słowo mnie określa ostatnio najlepiej, bo wszelkie przykre dolegliwości i zdarzenia jakie mogą spotkać kobietę po porodzie naturalnym oczywiście zaszczyciły mnie swą obecnością w moim życiu. Mogłabym o tym dużo i kwieciście pisać... Po koszmarnym porodzie miałam dużo koszmarniejszy połóg. I śmiem twierdzić, że to jakiś durny facet wymyślił określenie "depresja poporodowa" bo k...a nie miał o tym zielonego pojęcia - to powinno się nazywać "depresja połogowa". I jedyne co pociesza, to fakt, że na świecie jest dzidziuś, a pogrąża w bezdni rozpaczy i depresji fakt, że sikać da się tylko na stojąco, że wystąpiły hemoroidy po przecudnej akcji parcia, że jak robisz kupę to masz wrażenie, że dupa Ci pęknie w rezultacie wolisz zatem nie ryzykować zbyt często.

 Brak empatii służby zdrowia rzucił mi się na oczy, gdy 3 dni po porodzie ginekolodzy-archeolodzy-grzebacze już pragną CI zaglądać do p...y i nakazują wsiadać na ten ich zajebisty fotel-samolot, gdy leje się z ciebie krew jak z zarzynanej dzikiej wkurzonej świni. TAAAAKA IMPREZA! Ale to oczywiście nie koniec. Uroczym przeżyciem jest ściągnięcie szwów. Aż mi się słabo zrobiło. Myślisz, że to koniec? Niiieeee gdzie tam - jeśli miałaś szczęście jak ja mieć przy sobie podczas porodu niewydarzoną położną z niespełnionymi aspiracjami na krawcową to się bój - natnie Cię do samego zwieracza, a lekarz to sympatycznie skomentuje nie bacząc na Ciebie "Ale żeś trafiła!" . Stąd tylko krok do późniejszych problemów w postaci ropiejącego gojenia się rany krocza jak to fachowo się zwie.

Następnie jesteś skazana na czynienie cudów-wianków ze swoim podwoziem, aby tylko wrócić chociaż w połowie do dawnej sprawności (stanie dłużej niż dziesięć sekund skutkuje niepomiernym bólem).  Oto niektóre z możliwych leczniczych zabiegów:

- przymoczki z Rivanolu (żółte gów.o na jałowym gaziku wpychane... sama wiesz gdzie)

- nasiadówki z kory dębu (innymi słowy parzenie dupy w wiadrze z gorącym naparem z kory dębu)

- kąpiel w nadmanganianie potasu (najbardziej sympatyczne - woda jest różowa i czujesz się jak barbi księżniczka)

- podmywanie się po każdej wizycie w toalecie (dość upierdliwe jak w tym czasie Twoje dziecko płacze)

- i moje ulubione: IRYGACJA POCHWY (droga czytelniczko, czytelniku - nie pytaj).

Podsumowując - depresja powinna być POŁOGOWA, bo poród to jeden malutki pikuś w porównaniu do t(choć setki innych słów ciśnie mi się na usta powiem:) TRUDNEGO połogu. Poród kończy się jakimś wymiernym sukcesem - cudem świata - DZIECKIEM, a połóg jeśli przebiega yy nie najlepiej to masz wrażenie że nigdy się nie skończy. 

Do tej pory nie wiem czy to już koniec, boję się powiedzieć na głos: "No, wreszcie doszłąm do siebie", bo jeśli licho nie śpi i usłyszy??

Załóżmy jednak, że to koniec bycia Położnicą i początek powrotu do zwykłego BYCIA sobą. A może sobą z lepszą obudową?? To chyba ten moment (zresztą już drugi w moim życiu) - jeszcze raz staję do walki z wagą i mam nadzieję, że tak jak kiedyś uda mi się pokonać swoje nadprogramowe kilogramy :))

Poza tym - witam wszystkie Vitalijki serdecznie!!