Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przemyślenia 18-08-2014

Więc tak...

Waga od początku odchudzania -2,7 kg

Centymetry -12 cm (biceps-1, piersi-1, talia-4, brzuch-4, biodra-1, udo-1)

I idąc dalej... Wszystko idzie tak jak powinno. Ciesze się, bo każdy choćby nawet najmniejszy sukces motywuje mnie do dalszej walki, dalszego działania. 

Oprócz tego u mnie jakoś leci. Ostatnio walczę z oznakami zbliżającej się wielkimi krokami depresji. Na szczęście biorę leki, które nieco uspokajają moje skołatane nerwy. A jednak nerwowych sytuacji jest nazbyt wiele. Ale nie poddaje się, staram się poradzić sobie sama ze sobą. Póki co jeszcze wygrywam i mam nadzieję, że tak pozostanie. Trzymajcie kciuki... 

Wczoraj skusiłam się założyć legginsy i o dziwo nawet się sobie w nich podobałam, co nie zdarza się zbyt często... A to już duży sukces, bo moim największym problemem jest brak akceptacji samej siebie... Mój mąż ciągle powtarza, że dla niego zawsze będę piękna bo liczy się tylko moje wnętrze, ale widzę jednak jego spojrzenia w kierunku szczupłych lasek i trochę jednak czuje to ukłucie. Choć wiem, że u mężczyzn to jednak odruch bezwarunkowy powoduje to u mnie dyskomfort. Ale cóż, dopóki ja nie zaakceptuje sama siebie, tak będzie zawsze. 

Z innej beczki. Półtorej roku temu kupiłam spodnie z elastanem. Pomimo dużego rozmiaru nigdy w nie nie weszłam, jednak nie wyrzucałam ich w nadziei, że kiedyś się w nie zmieszczę... I dzisiaj się zmieściłam... Cud... Jeden punkt na plus dla tego dnia...

Tak poza tym kupiłam kilka dni temu świetny zestaw mebli do nowego domu, który będę z rodziną wynajmować prawdopodobnie od piątku, kupiłam też łóżko i teraz nie mogę się doczekać dostaw- dzisiaj i jutro. 

Oto moje mebelki (mój zestaw to orzechowo-czarny i dokupiona półka nocna druga) (szafa jest narożna, jest improwizacją garderoby):

A oto i moje łóżko (z tym, że zamówiłam je w kolorze brązowym, z czterema szufladami):

Nie mogę się już doczekać...