Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień po kompulsie... (ZDJĘCIE).

...był dniem jak co dzień. Waga bez zmian, co tylko pokazało mi, jakim skąpiradłem jestem i na jakie malutkie kawałeczki pokroiłam to ciasto dla klientów, bo gdybym wsunęła tyyyyle porcji wydzielonych np. szczodrą ręką mojej mamy, to dzisiaj pewnie byłabym ze dwa kilo cięższa . Humor świetny, choć prewencyjnie poprosiłam chłopaka, żeby jutro po umówionym obiedzie w restauracji ogólnie rzecz ujmując mnie przypilnował i zabrał mnie ze sobą na boisko, na które się wybiera - tam mogę tylko gryźć przysłowiową trawę, wszystkie rzeczy, które mogłabym pożreć w razie uprzedniego wyłączenia mózgu przez restauracyjne frykasy będą jakieś 10 km ode mnie. Zanim do nich dotrę, powinno mi się odechcieć. 

Ale miało być zdjęcie ku Waszej motywacji i mojemu łechtaniu ego. Oto i jest, a wraz ze zdjęciem następujący wniosek. Kiedy zaczynałam ćwiczyć, przygotowanie do wyjścia zajmowało mi mniej więcej tyle samo czasu, co trening... Makijaż musiał być, ciągnęłam za sobą torbę wypchana szczotkami, dezodorantami, spinkami do włosów, chusteczkami odświeżającymi, pomadkami, sztyft do ust miałam ze sobą nawet na bieżni, do legginsów zakładałam tylko i wyłącznie niewygodne dla mnie stringi pilnując, żeby się nigdzie nie odcinały (kupowałam specjalnie w tym celu rozmiar 50. Czyli tylko oczko w górę od normalnie noszonego...) a odstający od kucyka włos już zaburzał moją siłownianą harmonię. A teraz? Teraz wbijam albo prosto z pracy, albo prosto z łóżka, wciągnąwszy cokolwiek na siebie, nie dbając o szczegóły aparycji, tylko treningu. Innymi słowy - poświęcam mniej czasu na pizdrzenie się, a i tak czuję się ładniejsza i bardziej zadbana. Robię sobie jedno zdjęcie i od razu wychodzi takie jak bym chciała. Żadne gacie nie robią mi z bioder muffinki. 

I owszem, zdarzało mi się czuć atrakcyjnie i wyglądać ładnie ważąc 100 kilo. Ale ile się musiałam namordować, żeby to osiągnąć, to wiem tylko ja i moi bliscy, któzy dostawali po grzbiecie zawsze ilekroć próbowali mnie gdzieś wyciągnąć i przed oczyma stawała mi wizja dwóch godzin szykowania się. A raczej... maskowania.