Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Terapia szokowa, dużo łez i kolejny start- tym
razem się uda

Dzisiejszy dzień mną potrząsnął i trochę się napłakałam. Rano zadzwoniła do mnie dobra znajoma z którą kiedyś się przyjaźniłyśmy. Stwierdziła, że kiedyś podczas pobytu w domu rodzinnym widziała mnie i nie mogła przestać o tym myśleć, musiała zadzwonić. Zapytała mnie co ja z sobą zrobiłam, że wyglądam jak ostatni grubas i się zapuściłam. Jak to stwierdziła: trzeba było myśleć o sobie a nie w ciąże zachodzić i rujnować swoje ciało. Byłam w szoku, że ona tak do tego podchodzi a z powodu grubasa zrobiło mi się przykro. Godzinę temu byłam na spacerze i spotkałam rozrywkowego znajomego mojego męża. Rok był za granicą i zagadał do mnie, bo mnie nie poznał. Jak mu powiedziałam kim jestem skrzywił się i stwierdził ale Ci na kości przybyło. Kiedyś mnie podrywał a teraz prawie zemdlał na mój widok. Po przyjściu do domu nakarmiłam synka, uśpiłam go i wszystko przemyślałam. Oczywiście nie zabrakło tony łez. Zapisałam na kartce wszystkie niemiłe słowa, jakie usłyszałam od najbliższych i znajomych na temat mojej sylwetki. Od dłuższego czasu jestem dla nich grubasem, spaślakiem z wystającym brzuchem i grubymi nogami pokrytymi cellulitem. Nawet jeśli nic nie mówią to i tak się krzywią a ja tak chciałabym się zmienić... 

Muszę zacząć od nowa. Wieczorem dokładnie się zmierzę i zważę. Chociaż miałabym padać muszę znaleźć czas choćby w nocy na 1.5 godzinne treningi. Zazwyczaj czas dla siebie mam dopiero po 22.30. Trudno, będę mniej spać...

Ogólnie czuje dziś ogromny gniew względem siebie i swojego ciała. Nie jest mi z tym dobrze:( ale przez użalanie się nad sobą nic nie zmienię. Czas wziąć się za siebie i swoje życie bo kiedyś mogę żałować. Dziś bardziej osobista refleksja wybaczcie ale chyba tego potrzebowałam...buziaki:*