Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zaczyna być lepiej! :)

Cześć, wiem że dopiero co pisałam, ale czuję że muszę się znowu wygadać 

Poprzedni tydzień był okropny, już to pisałam, ale powoli dochodzę do siebie.... wraca mi apetyt, zjadłam ( a właściwie mam zamiar zjeść razem z kolacją) 5 posiłków a nie góra 2, po których czułam się okropnie... Udało mi się dobić dziś do jakichś 1500 kcal, stopniowo będę wracać do normalnego jedzenia...

Mam wrażenie że stres u mnie wywołuje objawy somatyczne, wielu ludzi tak ma, to żadna nowość w medycynie. U mnie to było rozwolnienie i wymioty, poza tym ogólne zdenerwowanie, brak koncentracji, no i okropny lęk.... lek który towarzyszy mi cały czas i nie chce odpuścić. Jutro mam spotkanie ze swoim psychologiem, będę miała pierwszy raz od dawna dużo do powiedzenia xD Ale pisałam już to wcześniej w komentarzach, trafiłam do mądrej kobiety która już mi bardzo pomogła... a że moja zryta bania tak szybko nie odpuszcza to jeszcze będzie musiała się ze mną troszkę pomęczyć xD Tak łatwo jej nie dam spokoju  

Najważniejsze to że moje leki działają, terapia też... ciągle wierzę że jestem na dobrej drodze to celu, jakim jest zdrowie, fizyczne i psychiczne....Chcę być szczęśliwa w życiu, ale coś mnie co chwile blokuje, ciągle mam wyrzuty sumienia nie wiadomo dlaczego, ciągle się czegoś boję... nie chcę tak żyć, nie na tym ma to polegać... 

Religia była bardzo ważna w moim życiu od zawsze, a teraz czuję że jeszcze bardziej Boga potrzebuję. Muszę.....TFU, NIE MUSZĘ, JA CHCĘ! Chcę zmienić swój obraz na niego, chcę zmienić swój obraz na siebie, chcę zmienić siebie żeby być w życiu spokojną, szczęśliwą i spełnioną... Znalazłam obrazek Jezuska i położyłam go na półce, liczę na jego pomoc... Święta Bożego Narodzenia spędzone z rodziną też mi bardzo pomogły, uspokoiłam się. To był cudowny czas, przede wszystkim dużo miłości w naszej rodzinie się znalazło... no i dużo jedzenia xDDD Tak, święta i wiara to coś co mi bardzo pomaga.... może niewielu jest takich, może jestem szalona, ale tak własnie uważam ... i tego chciałabym się trzymać w swoim życiu  Zresztą z tego co widzę nie jestem w tym tak bardzo osamotniona, bardzo mnie to cieszy że takich jak ja jest więcej 

Ale ale... dość o tym, pogadajmy o JEDZENIU. Właśnie zabieram sie za robienie hummusu, dam małą fotorelację, bo widzę że paru chętnych na niego jest 

A więc uwaga: MÓJ WŁASNY HUMMUS (ABSOLUTNIE NIE ORYGINALNY XD)

Potrzeba około 130 g ciecierzycy (namoczonej całą noc z łyżeczką sody, potem ugotowanej do miękkości. W czasie gotowania trzeba zbierać i wywalić białą pianę która się utworzy). Taką ciecierzycę można obrać z osłonek, wtedy hummus po zmieleniu będzie gładszy. Teraz tego nie zrobiłam (nie chciało mi się xD poza tym chciałam sprawdzić czy dalej będzie dobry... jest trochę grudkowaty ale jak dla mnie zjadliwy, jeśli nie chcecie tego to obierzcie ciecierzycę po prostu)

Wrzucamy nasze cudne nasiona do blendera i mielimy. Po drodze dodajemy inne składniki (ja daję takie proporcje bo najbardziej mi smakują, sezam nie jest moim ulubionym nasionem, a tahini ma bardzo intensywny smak, wolę czuć bardziej ciecierzycę ). U mnie są to: 

-2 łyżki pasty tahini

-1-2 łyżki oliwy z oliwek

- 2 ząbki czosnku

- 2 łyżki soku cytrynowego (ja używam takiego z buteleczki zamiast wyciskać z cytryn, to duża wygoda )

-sól, pieprz do smaku (ja jestem paskudna i daję trochę Kucharka... co poradzę, szczypta zawsze musi być xD)

-gdy jest za mało gęste dolewam wody, aż do uzyskania pożądanej konsystencji

-... tu można dodać na co się ma ochotę, ja mam chili w oliwie, więc dałam niecałą łyżkę

Po zmiksowaniu tak wygląda nasz efekt końcowy, mi bardzo smakuje. Dla lepszego wyglądu posypałam go z wierzchu słodką papryką w proszku 

Kolacja się zbliża więc mam dylemat, czy hummus z warzywami, czy może mozarella z pomidorem..... na razie postawiłam na resztę oscypka (tym razem choć na papierku )

 Dostaliśmy wyniki egzaminu praktycznego, zdałam na 4 z czego bardzo się cieszę, jeden z najgorszych przedmiotów mam już za sobą. Teraz tylko test który czeka mnie latem... ale do lata jeszcze dłuuuuga droga 

Na razie czeka mnie nauka na mój obecny przedmiot, powinnam trochę poczytać żeby wstydu nie było... Najgorsze jest wstawanie o 6 rano i spacer oblodzonym chodnikiem, dziś parę razy było blisko a zaliczyłabym glebę spektakularnie  Na szczęście jakoś dotarłam cała i zdrowa na autobus xD

Muszę też zrobić podsumowanie finansowe tygodnia w moim zeszyciku, kompletnie zapomniałam o tym w niedzielę... Niestety znowu przekroczyłam trochę budżet, miałam większy wydatek w aptece i trochę więcej jedzenia. Ponieważ mam słoiki od mamy to w tym tygodniu wydam na żarcie w sklepie mniej, obiady wystarczy odgrzewać, na bieżąco muszę sobie kupować tylko pieczywo 

Zaczynam czuć się powoli lepiej.... zaczynam odzyskiwać nadzieję na to że będzie dobrze w moim życiu... chciałabym aby ten stan utrzymał się jak najdłużej, żeby moje lęki nie przejmowały nade mną i moim życiem kontroli.... 

Nie spodziewałam się tego, ale ten pamiętnik bardzo mi pomaga... to nie tylko zapis mojej walki o lepszą sylwetkę, ale także o lepsze samopoczucie... jest niczym terapia, odskocznia, odpoczynek. Mogę wyrzucić wszystkie swoje złe myśli z siebie i czuję się z tym lepiej... poza tym jestem w miarę rozumiana, dostałam trochę wsparcia z czego bardzo się cieszę i najmocniej wszystkim za nie dziękuję (Słowik, masz w tym swój duży udział, coś czuję że kiedyś się powinnyśmy spotkać  )

Na razie to tyle, papa i do zobaczenia!