Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chyba wyrzucę wagę.

Dzisiaj poniedziałek, więc dzień ważenia. Wchodzę raniutko na szklaną, a ta 60,9kg. No nie! O co kaman? Owszem, w sobotę z dietą byłam raczej na bakier, ale żeby od razu 1,5 kg na plus, no bez przesady. Się wkurzyłam... Diety jednak nie zarzuciłam o co to, to nie, na śniadanko tradycyjnie "trociny"(jak to mawia mój mąż)-płatki z mlekiem, do pracy sałatka. W pracy koleżanka pyta jak minął weekend, a ja, że byli znajomi w sobotę, było ciasto i pizza i %, a moja waga dzisiaj postanowiła mi to wypomnieć. Na co ona, że tego nie widać, chyba mi się waga zepsuła. W sumie ja też nie czuję tego i dlatego takie zdziwienie było rano na wadze. Podumałam chwilę, a że wagi w pracy nie mam, ale mam centymetr taki krawiecki, no to w ruch. Porównałam wyniki pomiarów wymiarami z taką sama wagą(61kg) z 2 października. I co? I gęba mi się sama śmieje.   

•                   2 październik             16 listopad              
• waga              61kg                      60,9kg                                                
• piersi              96                          93 cm   
• talia                85                          80 cm  
• brzuch            93                          89 cm  
• biodra           104                         103 cm 
•  udo                59                           57 cm 

Nie wiem czym jest spowodowany ten wzrost wagi, ale na pewno nie tłuszczem. I chyba wyrzucę wagę. Koleżanka się śmiała, że moja waga przeszła "na ciemną stronę mocy" i koniecznie chce mnie wpędzić w depresję. Ale ja się nie dam. "Niech moc będzie z Wami".