Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
XXIV Bieg Powstania Warszawskiego - cz. III

Ostatnia kurtyna wodna i zaczyna się długi finisz pod górę. Wszystkie karty idą na stół. Zapominam o bolącej nodze i włączam dopalacz, choć główny bak jest prawie pusty. Zaczynam dublować najwolniejszych biegaczy, kończących dopiero pierwszą pętlę. Prawie wpadam na panią, która znienacka przeszła w marsz bez uprzedniego zejścia na bok, a po chwili wyprzedzając po zewnętrznej – na gościa, który chciał przybić piątkę kibicom i zabiegł mi drogę. Taranuję go bez pardonu (sorry, twoja wina), zostawiam z tyłu i dalej zasuwam mocno pod górę. Wkładam wszystkie siły i zdaje się, że w zasięgu wzroku (czyli dziesięciu metrów) nie mam konkurencji. Ale siły szybko się kończą. Od brzucha do mostka rozlewa się znajome pieczenie wskazujące, że jestem już głęboko w strefie beztlenowej, kilka uderzeń od  HRmax. Czuję, że zaraz odetnie mi prąd, zaczynam oddychać na trzy. Niestety do mety jeszcze całe 300 metrów. Wypruwam z siebie wszystko i do ostatnich metrów długimi susami wyprzedzam jeszcze kilku rywali. Wreszcie meta, specjalnie dla fotografa unoszę ręce w geście triumfu.

Za bramą staram się nie upaść i nie zatrzymywać, żeby nie spowodować wypadku, ale ledwo powłóczę nogami. Odbieram medal i izotonik, który łapczywie wypijam, wymieniam wrażenia z napotkanymi kolegami. Kwadrans rozciągania i truchtu do auta, bo tam czeka telefon z smsem. Ale smsa jeszcze nie ma, więc wycieram się, piję białko, zjadam banana i robię na parkingu jeszcze jedną sesję rozciągania. Z wyglądu, zachowania i zapachu daleko mi do typowego gościa świątyni handlu, ale to nie ma znaczenia, i tak już pustawo. Po chwili jest sms z wynikiem! Z planem złamania 46 minut to przesadziłem, ale i tak życiówka poprawiona o 45 sekund, wow! W tej imprezie bierze udział wielu początkujących, dlatego tylko 16% biegaczy miało lepszy czas ode mnie, a w kategorii wiekowej 22%. Naprawdę są powody do zadowolenia, ale z braku sił nie skaczę z radości nawet w myślach. Emocje zostawiam na potem, gdy będę spisywał tą relację.

W domu nawet się nie umywszy zasnąłem słodko przy stole, jedząc kolację :) Gdy obudził mnie pokrzywiony kręgosłup, dotarłem tylko do sofy i tam jak dziecko kimałem do późnego ranka… na szczęście niedzielnego.  A co, zasłużyłem!

Zapis: klik

Fotorelacja: klik

PS. Jeśli dotrwaliście do końca, to pewnie lubicie takie relacje. W takim razie na pewno spodoba się Wam to: klik (a szczególnie tym, którzy czytali książkę Chrisa McDougalla „Urodzeni biegacze” – moją ulubioną). Co prawda popełniam tu piśmiennicze samobójstwo zestawiając ten tekst z moim, ale co tam, podzielę się :)