Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
od zera do bohatera

Nie wiem, pisać czy nie, bo w sumie nic nadzwyczajnego… ale jednak nietypowo. Otóż w sobotę zaliczyłem pierwsze zawody, na których prawie się nie spociłem.

Od jakiegoś czasu doradzam początkującej biegaczce, jak ma trenować. Zapisała się jeszcze zimą na Biegnij Warszawo Nocą i obiecałem pozającować w tym debiucie. Co prawda później wyszło na jaw, że bieg odbędzie się pod egidą Legii, której po ostatnim braku reakcji na faszystowskie wybryki kibiców pokazałem czerwona kartkę... ale słowo się rzekło.

Startowała od zera, nieskażona sportem pewnie od ostatniego wuefu w szkole. Z nadejściem wiosny zaczęła od marszobiegów, ale słabo się mobilizowała do treningów i w końcu na 2.5 mca przed zawodami była głęboko w lesie. Musiałem jej rozpisać plan do ścisłego przestrzegania – niestety w tym momencie objętość z tygodnia na tydzień musiała już rosnąć o 25% zamiast książkowych 10%, więc jechaliśmy po bandzie. W pewnym momencie nawet kolano zaprotestowało, na szczęście na krótko. Ostatecznie na starcie stanęła mając na koncie maksymalny dystans 8 km marszobiegiem. Na szczęście wszystko dopisało – pogoda, buty i organizm. Co prawda zapodziałem gdzieś garmina i tempo musiałem kontrolować na wyczucie, a nienaturalnie mi się biegło tempem prawie 2 min/km wolniejszym od najwolniejszego jakie znają moje nogi… Ale poszło dobrze i dotarliśmy do mety równym tempem i bez żadnego marszu, z niezłym czasem i zapasem mocy. Pierwszy raz stać mnie było, aby ekipie fotomaratonu pozować z wyluzowanym uśmiechem ;) A twarz koleżanki, która przebiegła dychę bez zatrzymania choć 3 mce temu ledwo truchtała – bezcenna. Można? Można!

Tak więc mam pierwszy medal, zdobyty bez wysiłku. Ale przynajmniej waga pudełka z dorobkiem przekroczyła w końcu 2 kg ;)