Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Beznadziejną mamą być...

A czego dotyczą te zrywy? Bo to dobry znak że jest coś co Ciebie porusza. Już fakt ze napisałaś, nazwałaś to co czujesz świadczy o Twojej sile. Trzymaj się i nie poddawaj🌼🌺🏵️

Przytulam. 😘Jeśli nie zadbasz o siebie, będzie bardzo źle, albo tragedia rodzinna. Twoje zdrowie psychiczne to priorytet dla Ciebie i rodziny. Pilnie szukaj pomocy. Rozdziel zadania. Nie pozwól sobie wmawiać i narzucać dodatkowych funkcji. Trzymaj się. 😘

Przy pierwszym dziecku czułam się tak samo jak ty. Przy drugim

Nie musisz wszystkich dookoła wiecznie zadowalać, najpierw zadbaj o siebie. Psycholog/psychiatra, odcięcie się od wszechwiedzacej mamusi, która jeszcze ci dowala. Jak jest taka dobra gospodynią to może mogłaby w soboty brać twoje dzieci do siebie na kilka godzin, a ty miałabyś czas dla siebie. Wkurza mnie takie wymadrzanie się zamiast oferowania pomocy. Głowa do góry.

Wspolczuje.. masz ig? Zajrzyj do Zuzy Skrzynskiej. Mama leczaca depresje, normalizujaca ta cjorobe, ma porady jak szukac specjalistow, na nfz tez sa dostepni i swietni i warto szukac pomocy! To nieprawda ze trzeba chodzic prywatnie. Zaopiekuj sie. Jest jedna osoba z ktora musisz wytrzumac do konca zycia, ta osoba jestes Ty... naprawde Zuza, jej cykl "Notatki z macierzynstwa" dzialaja cuda. Pozdrawiam

Nie kładź na sobie presji. Nie ma sensu. Na pewno będziesz świetna w swojej roli, ale daj sobie czas ;)

Nie wiem jak Ci pomóc ale szukaj pomocy.Ja byłam w takiej depresji ze nie byłam w stanie spać,jeść itp.Oczywiście nie od razu a po pol roku od pojawienia się pierwszych objawów.

Moja mama zaczela leczyc depresje poporodowa o jakies 25 lat za pozno:) dlatego nie czekaj, tylko szukaj pomocy. Jest jakis czas po porodzie(do roku), kiedy hormony wracaja do normy i powoli zaczyna byc lepiej (mentalnie). A jezeli to nie mija albo jest gorzej, to trzeba szukac specjalisty. Moja mama po terapii jest najlepsza wersja siebie. Nawet glos ma inny:) Mimo wszystko dobrze mnie wychowala, chociaz wiem, ze czula, ze jest beznadziejna i okropna matka, do czarnych mysli wlacznie. Nie mam do niej o nic zalu, ale na pewno nie dam sie wrobic w pieluchy;) sorry, jako facet moglabym miec dzieci z wielu wzgledow, ale kobiety maja totalny przekich z macierzynstwem. Ja Cie doskonale rozumiem, dlatego sie na to nie pisze;) moja mama nie raz plakala przy dwojce malych dzieci. Zero pomocy z nikad. Ale dala rade i to w trudnych czasach i na wsi, gdzie psycholog/psychiatra to wstyd i utrudniony dostep. Wiele matek znajduje sie w takiej samej sytuacji i potrzebuje pomocy. I dzis latwiej o te pomoc. Bie rezygnuj z siebie! Szczesliwa matka, to szczesliwe dziecko. A osierocone dziecko przez lata nie wyjdzid z traumy. Powodzenia.

To minie. Dzieci podrosną, będą bardziej samodzielne i wtedy przyjdzie czas na Ciebie. Przechodziłam to samo - 2 maluchów rok po roku, wiecznie sama bo mąż kierowca i nieraz po nocach wyłam, bo chciałam wrócić do dawnych czasów gdzie wstawałam rano, biegłam do pracy a po pracy byłam panią swojego czasu:-) jak dzieci są małe to jest dla matki ciężki czas, najbardziej niedoceniana praca bo nikt nie podziękuję a jeszcze powiedzą jak ci jest dobrze "bo w domu siedzisz" taaaa...już ja znam to siedzenie w domu przy 2 naluchów...non stop na obrotach. Ale kto da radę jak nie my??? Zawsze w chwilach słabości sobie mówię że bóg mi to zesłał bo wie że sobie poradzę. I tak jest:) doceniaj siebie. Jeśli nikt inny tego nie docenia - zrób to sama.

Na wizytę u psychologa na NFZ nie czeka się strasznie długo. Idź. Ratuj się. To nie jest gorszy dzień, czy wymyślanie głupot. Prawdopodobnie jesteś poważnie chora i musisz się ratować.

Dzieci będą rosły i się rozwijały od Ciebie zależy ich zachowanie .bądź wymagająca od maleńkiego. Masz prawo żyć i mieć z tego satysfakcję. w okresie gdy dzieci są małe zawsze musimy dużo poświęcić czasu ale to minie. Trzymaj się wykorzystuj każda chwilę by odpocząć. Pozdrawia

Nie jestes sama, ja po 3 dziecku mam nerwice i prawdopodobnie tez depresje.

Bardzo Ci współczuję... Ja nie mam dzieci więc nie wiem jak to jest i chyba nie chcę tego doświadczyć.

Przede wszystkim nie myśl o sobie, że jesteś beznadziejna. Nie jesteś.

Mnie bardzo pomogło dbanie o siebie. Codziennie się rano maluję, nawet jak wiem, że nie wyjdę z domu. Staram się ubierać po domu schludniej, tzn nie rozciągnięte dresy, tylko leginsy, w których się sobie podobam. Chodzę na paznokcie. To poprawia samoocenę. I w miarę możliwości ruch, spacery z wózkiem.

Rozumiem Cie doskonale. Średnio co dwa mc mam ochotę wsiąść w auto i wyjechać byle dalej od miejsca w którym jestem. Dzieci mi szkoda. Chociaż patrząc jak czasem na nie krzyczę jak się wkurzam to może i było by im lepiej bez takiej mamy? W końcu tatuś na wszystko pozwala byle by mieć spokój a ja jednak zakazuje Zbieram itp. nie wiem jak znaleźć motywację do życia. Może w dzieciach patrz jak się rozwijają jak z dnia na dzień są mądrzejsze umieją więcej? Ciężko tak o tym powiedzieć. Sama mam takie stany chociaż na codzień się trzymam. Trzymaj się kochana.

Ile miesięcy mają córeczki? Ja naprawdę Cię rozumiem, czułam się podobnie po porodzie. Dwa miesiące płakałam dzień w dzień, wiedząc, że nie mam obiektywnie powodu. Większość dnia byłam z córką sama i to nie pomagało na mój stan. Faceci i nie-mamusie tego chyba nie rozumieją, ale hormony naprawdę rządzą kobietą w tym okresie. Do tego dochodzi zmęczenia i świadomość, że to dopiero początek, a już jest tak ciężko. Reklamy z maluchami wpatrzonymi w mamę też tworzą jakiś taki obraz idealnego macierzyństwa, a temu realnemu bardzo do tego daleko. Ale wiesz co? Każdy miesiąc jest łatwiejszy od poprzedniego. Naprawdę. A kłótnie między młodymi rodzicami są bardzo, bardzo częste, tylko jakoś nie mówi się o tym. To wszystko minie.

Stać Cię na specjalistę. Psychiatra jest za darmo. Chcesz, poszukam ci, napisz na priv. No zmień coś. Cokolwiek. Nie jedź do teściów. Mężowi Powied, że jestes chora, niech przejmie dzieci na DZisn-dwa. Zrób coś dla siebie.

Brzmi jak depresja poporodową albo co najmniej baby blues. Normalna sprawa, co nie znaczy, że można by przejść nad nią do porządku dziennego :(. Dobrze by było jednak poszukać pomocy specjalisty.

powiem tak miałam takie stany jak byłam na macierzyńskim po porodzie syna 6 lat temu.....trudny to był dla mnie czas co prawda nie przytyłam dużo miałam do zrzucenia 10kg i 7 udało mi się zrzucić przez rok czasu trochę dieta i codzienne hula hop i spacery.....gorzej było z psychiką ......czułam się kurą domową, która jest uwięziona w domu z perspektywy patrząc gdy wróciłam do pracy mały miał 2,5 roku wszystko się zmieniło stałam się zorganizowana i mimo wielu obowiązków znalazłam w sobie siłę i poczucie wartości- na mnie źle wpływał brak pracy. Z drugiej strony jeśli miałabym Ci coś poradzić to wykorzystać ten czas siedzenia w domu aby o siebie zadbać może rzeczywiście pomoc będzie Ci potrzebna żeby uporządkować sobie wszystko w głowie- od tego trzeba zacząć. Głowa do góry wszystko Ci się pokłada- daj sobie czas i bądź dla siebie dobra.